با یار نو از غم کهن باید گفت

لابد بزبان او سخن باید گفت

لا نفعل و افعل نکند چندین سود

چون با عجمی کن و مکن باید گفت

با دل گفتم چو از حضر شاد نه ای

وز بند زمانه یکدم آزاد نه ای

در تجربه های دهر استادان را

شاگردی کن، کنون که استاد نه ای

در دیده نه جز نقش خیالت دارم

هر سو که نگه کنم تویی پندارم

یک باطن پر ز اشتیاقت دارم

پیراهن ماتم فراقت دارم

جان کیست که او رنج گزند تو کشد؟

تن کیست که آسیب کمند تو کشد

دستم چون کمانهای بلند تو کشد

بر پای دهم بوسه چو بند تو کشد

کی پست شود آنکه بلندش تو کنی

شادان بود آندل که نژندش تو کنی

گردون سر افراشته صد بوسه دهد

هر روز بر آن پای که بندش تو کنی

هم نقل در آسیتن و هم جام بدست

ناخوانده درآمد او و ناگفته نشست

من نیز بر آن روی و از آن جام شراب

نادیده و نا خورده شدم عاشق و مست

آنرا که ز اقبال نشانی باید

دست و دل قدرت و توانی باید

گفتی که بوصل از تو زیانی باید

دریافتن گهر زمانی باید

عشقی است مرا زبخت بد افتاده

در سینه چو در آب نمد افتاده

حالیست مخالف خرد افتاده

کاریست مرا با تن خود افتاده

در دیده دل نشستنت جای گرفت

اندوه توام ز فرق تا پای گرفت

جان و دل و رأی و خردم رفت و غمت

جای دل و جان و خرد و رای گرفت

گر مدت نوح در میان من و تست

آن صبح صبوح درمیان من و تست

تا صحبت روح در میان من و تست

انواع فتوح در میان من و تست

تا عشق تو در تن است از تن نالم

وز تو بهزار گونه شیون نالم

از تو نه بدوست، نی بدشمن نالم

اکنون که تو من شدی من از من نالم

یاد تو مبادا که فراموش دل است

چون حلقه بندگیش در گوش دل است

گر دست نمیرسد بوصلت شاید

چون نقش خیال تو در آغوش دل است

با خود گفتم کز کسل و آسایش

ناید ما را قلاده و آرایش

هم قد چو سرو و زلف پیراسته به

کاین هر دو ظریف نیست بی پیرایش

ای تن چو ز حرص بار صد تب بکشی

وز راه هوی عنان مرکب بکشی

قدر شب و روز عافیت بشناسی

گر روز بلابحیله تا شب بکشی

قدی چون کمان زهجر یاران چفته

جانی و دلی بآتش غم تفته

تن رفته ز منزل عزیزان صد میل

وز دیده خیال رویشان نارفته

و ان الحر لو آذاه جوع

صبور فی تلهبه قنوع

در کأس تو یک جرعه اگر هست بکش

وزکاسه و کاس دیگران دست بکش

در عهده عهد نوبهاریم هنوز

در دیده سپاس پاس داریم هنوز

سرمست ز جام آن نگاریم هنوز

تا فصل بهار در خماریم هنوز

هر دم ز غمت از آن و این آسائیم

در دور بقا از تو بدین آسائیم

چون من بخصال خود وفا آسایم

در وصل تو آن به که چنین آسائیم

این زلف شکسته بیدلان می بینی

درهم شده از باد خزان می بینی

دلبند مباش آن ستمها کم کن

اینست سزای ظالمان می بینی