چه بد رسم بی مهری ای روزگار

که باکس نگردی دمی سازگار

سپهرا تو را کینه کارست و بس

نکردی چرا جزبه کین یک نفس

بسی مهتر ای چرخ بیدادگر

[...]

از آن تنگ کاشانه بر پای خاست

وزان نیک زن جوشن رزم خواست

سبک زن بر مرد با دارو برد

برفت و بیاورد ساز نبرد

دلاور دل از جان روشن گرفت

[...]

ز پای اندر افتاد سرو جوان

شدش برزمین ازگلو خون روان

بدو دیده ی عرش بگریست زار

شد ازماتم او نبی (ص) سوگوار

برادر بدو مویه اندرگرفت

[...]

درآن انجمن بود مردی پلید

که چشمی چو او کینه گستر ندید

ستم پیشه دون فطرتی پر فنی

جفا جوی و ناپاک و اهریمنی

سرشتش ز آتش نه از خاک بود

[...]

چو لختی به ایشان چنین راز راند

عمر زاده ی سعد را پیش خواند

نپذرفت بدخواه فرمان شاه

بگفتند با او سران سپاه

برو تا ببینم بر چیست کار

[...]

کنون از نی دل برآرم نوا

سخن رانم از ساقی نینوا

چه ساقی؟ شه تشنه کامان عشق

امیر صف نیکنامان عشق

سر سرفرازان و آزاده گان

[...]

هنوزش نرسته بنفشه ز گل

به دانش قرین بود با عقل کل

به هجده درون سال آن بی همال

ولی آدمش –کودکی خردسال

چو فرزند استاد جبریل بود

[...]

چه شهزاده؟روی خداروی او

کمند دل باب گیسوی او

تو گفتی که در پهنه ی کارزار

فرود آمد از عرش پروردگار

به لشگر بتابید نورش ز دور

[...]

پسین رهبر از پنج آل عبا

شهید ستم شاه گلگون قبا

شهی پر جبریل پیراهنش

به پاکی پر از روح قدسی تنش

هنوزش به قنداقه بد بسته پای

[...]

یکایک به اندوه بشمردشان

همی بر زبان نام ها بردشان

نخستین بگفت ای گزین پور عم

یل دشمن انداز و شیر دژم

سرافراز مردا سرا مسلما

[...]

بگفتند یاران که ای نامدار

همانی که گفتی تو در کارزار

نه ما هم پرستندگان توایم

به جان و دل از بندگان توایم

بود بنده ی یکدل ممتحن

[...]