چو شه سوی آرامگه شد چمان

برآشفت مروان به والی دمان

که ای بی خرد مرد ناهوشمند

تو را هر چه گفتم نیامد پسند

همی خوار مایه گرفتی تو کار

[...]

بزد بانگ سالار کوفی دیار

به دژخیم بد گوهر نابکار

که رو کارهانی بپرداز نیز

درآور ز پایش به شمشیر تیز

به فرمان او بر به آسانیا

[...]

یکی نامه بنوشت بس دلپذیر

برشه به مشک و گلاب و عبیر

بدان نامه بر لابه بسیارکرد

کزین ره که رفتی شها بازگرد

دو فرزند بودش چو ماه تمام

[...]

به یکتا جهانداور دادراست

نیایش روا و ستایش سزاست

که بینش ده هر دو بیننده اوست

جهان را جهان آفریننده اوست

چو ره زی شناسایی اش بسپرد

[...]

چو شمرش پیاده به هامون بدید

بشد شاد و ازدل خروشی کشید

برآورد او از گواژه زنان

به مارد چنین گفت ای پهلوان

چه آمد ترا دار و بردت چشد

[...]

یکی گفتی ای سرو بستان من

بپرورده از شیر دامان من

که بنمود دور از کنار منت؟

که رنگین به خون کرد زاینسان تنت؟

که بر نو جوانیت رحمت نکرد؟

[...]

که بربسته بودش به بندی گران

که پردخته بودند آهنگران

بدش نام عبداله بن اسد

که نفرین رسادش به روح و جسد

بدو گفت مختار کای بد نژاد

[...]

سنان را که زی بصره بودی روان

گرفتند در قادسیه گوان

ببستند در آهنین بند سخت

کشان نزد مختار پیروز بخت

امیر سرانداز دشمن شکار

[...]