سیوم پند این بود ای سرو آزاد

که بر حسن و جوانی پر مشو شاد

ز من بشنو سخن تا می توانی

مشو مغرور، بر حسن و جوانی

خرد را با جوان، بیگانگی دان

[...]

بود پند من این پنجم که دانا

نگیرد سخت بر خود رنج دنیا

ببین دنیا و بر خود نیک برسنج

که دنیا نیست غیر از خانه رنج

دو در دارد جهان و آن کس برد سود

[...]

ششم پندت بگویم، گر کنی گوش

گرت زخمی رسد از دهر مخروش

گر آسیبی رسد از چرخ وارون

دل خود را مکن زین غصه پر خون

به ناخوش، خوش برآ، تا می توانی

[...]

دهم از هفتمین پندت نشانی

اگر گوشت بود با من زمانی

به هر حالی که باشی، تا که بتوان

ز کس هرگز مرنج و هم مرنجان

مرنجان کس، که پیش اهل اسرار

[...]

ز پند هشتمت گویم کزین پند

برآید اهل دولت را دل از بند

مرو تا جهد داری از پی دل

کزو کس را نیامد کام حاصل

دل از هستی خود یکباره بردار

[...]

بود پند نهم اینت که تدبیر

نیارد کردکس با امر تقدیر

میفکن پنجه با تقدیر رفته

کزان دل گرددت رنجور و تفته

هر آن کس را که نیکی سرنوشت است

[...]