تا کی نشوی گوش بر آواز دل ما

همراز دل مایی و هم راز دل ما

صیدش نکند آفت آرام که دارد

انداز سر زلف تو پرواز دل ما

عقد گوهر چون صدف در آستین داریم ما

خونبهای خویش در زیر نگین داریم ما

از غبار ما فلک تعمیر زندان می کند

در دو عالم خاطر اندوهگین داریم ما

با دل دیوانه خود مصلحت ها دیده ایم

[...]

حرف عشق دوست را افسانه می دانیم ما

سایه های بید را دیوانه می دانیم ما

قصه شیرین مجنون یک حدیث درد ماست

عاشقی را در پر پروانه می خوانیم ما

ویران ز چشمی شد خانه ما

محشر غبار است ویرانه ما

چون چشم عاشق بیدار سازد

خواب عدم را افسانه ما

می کند مشق تپیدن دل دیوانه ما

بال پرواز شود باده به پیمانه ما

حاصل نشو و نما دیده بیدار شود

گشته صحرا صدف پر گهر از دانه ما

سینه صافند به هم عاقل و دیوانه ما

زهد و مستی دو حبابند ز پیمانه ما

خشت این غمکده نقشی ز خرابی دارد

جلوه سیل غباری است ز ویرانه ما

از خیال لب لعل تو به شور آمده ایم

[...]

گرد فتادگی شده بال همای ما

منت نمی کشد ز کسی مدعای ما

با چاکهای سینه به محشر نمی رویم

تا رنگ و بوی گل نشود خونبهای ما

حیرت ندیدگی گل گلزار وحشت است

[...]

گر به ما فاش شود معنی نادانی ما

دشت را بحر کند اشک پشیمانی ما

ای نگاهت از شوخی محشر تغافل‌ها

عارضت ز تاب می خانه سوز بلبل‌ها

دیده حیرتستان شد نذر لاله‌رخساران

سینه سنبلستان شد وقف زلف و کاکل‌ها

الفت نمی‌کنند به کس دل دویده‌ها

گلچین نمی‌شوند جراحت گزیده‌ها

ممنون خصم غالب خویشم که خضر اوست

پای کم است گام به منزل رسیده‌ها

بسکه دارد دل توکل بر هوا

میزند عمدا تغافل بر هوا

زاهد از باده اگر سازد وضو

افکند سجاده چون گل برهوا

ناله از تاثیر هویی در کمین دارم بیا

جان برای مقدمت در آستین دارم بیا

کرده تیرت مغز را در استخوان من شرار

خوش چراغانی ز شوق‌آفرین دارم بیا

چون دل ز وصل تو مایوس می کند مهتاب

چراغ نذر زمین بوس می کند مهتاب

شب فراق ز تر خنده های ابرم سوخت

به تیره روزیم افسوس می کند مهتاب

چراغم روشن است از روی آتشپاره‌ای امشب

به رغم دیده از دل می‌کنم نظاره‌ای امشب

چو چشم خویش مست جام امّیدی نمی‌دانم

چه ساغر‌های حسرت می‌کشد بیچاره‌ای امشب

نوروز شد که گردد باغ از سمن لبالب

از شور خنده گل گردد چمن لبالب

در حیرتم که دیگر چون خواب کینه بیند

یاری که جرعه گیرد از خون من لبالب

کسی که در قدح دیگران بهار گداخت

مرا در آتش افسرده خمار گداخت

شدم غبار و نیامد دگر چه چاره کنم

نگشت وعده فراموش و انتظار گداخت

توبه کردم آسمان میخانه ساخت

[...]

بسکه نظاره ز تاب رخ جانان افروخت

می توان شمع در این بزم ز مژگان افروخت

در میان تو و خورشید نگنجد نسبت

شعله تیغ تو از خون شهیدان افروخت

زین خجالت که لبت خون به دل صهبا کرد

[...]

به یاد روی تو از تاب ناله ام گل سوخت

چه داغها که چمن ز آشیان بلبل سوخت

به قحط سال نگاه تو حاصل عمرم

چو دانه شرر از آتش تغافل سوخت

زمن رسید به جایی رواج ناله که باغ

[...]

ناله در بزم دل سوخته ام ساز آموخت

بیخودی از نفسم شوخی پرواز آموخت

نکند تکیه در آغوش گل و جیب سمن

جلوه ای دید غبارم چقدر ناز آموخت

چشمت به جام هر که شراب نگاه ریخت

اول ز رشک،خون من بیگناه ریخت

آیینه شبنمی است که از شرم روی تو

یک قطره عرق شد و بر خاک راه ریخت