از آوردگه کوش چون گشت باز

سوی آتبین رفت و بردش نماز

بدو آتبین زود بر پای خاست

بر آورد و بنشاند بر دست راست

بدو گفت کامروز با چینیان

[...]

بگفت این و شد تا به نزدیک کوش

بر او حمله آورد چون شیر زوش

چنان هردوان بر هم آویختند

کز اسبان همی خون و خوی ریختند

گهی این برآن و گهی آن بر این

[...]

وز آن روی چون آتبین بازگشت

بسیلا ز شادی پر آواز گشت

همی کرد و بازار برخاستند

بسیلا به دیبا بیاراستند

همی تا به نزدیک دربند تفت

[...]

دو سال اندر این ماهچهره ببود

که او هر زمانیش رشکی نمود

ستمکش بدان سختی اندر بمرد

برفت و ستم با تن خود ببرد

چو آگاهی آمد ز مرگش به کوش

[...]

چو آن جا رسی کشور آباد کن

چو آباد کردی همه داد کن

که چون داد یابد تو را زیر دست

جز از سایه ی تو نسازد نشست

ز بیداد هر کس گریزد همی

[...]

وزان پس به دستور داننده گفت

که کاری ست مانده مرا در نهفت

یکی جایگه کرد خواهم ز سنگ

گر آیند دیگر سیاهان به جنگ

بجوشند وز کینه جنگ آورند

[...]

چو بگذشت تیره شب و روز شد

ز خورشید گیتی دل افروز شد

ز گردان ایران برآمد خروش

تو گفتی جهان گشت پولادپوش

سوی میمنه قارن پهلوان

[...]

چو نزدیک کوش آمد آن تیزکوش

برآن نامه بر کوش بنهاد هوش

چو گفتار آن هر دو خسرو شنید

ز شادی تو گفتی دلش برپرید

فرستاده را شادمان پیش خواند

[...]

نوندی برفت از در پهلوان

که ای شاه بیدار روشنروان

خراسان چو ما تاختن ساختیم

ز تور و سپاهش بپرداختیم

به جیحون رسیدیم و دشمن گذشت

[...]

به راه بیابان به جایی رسید

که آبی که بود ایستاده بدید

کسانی که مصروع بودند و سست

به دل ناتوان و به تن نادرست

همه خنده ای خوش بر ایشان فتاد

[...]

چو پوینده از پیش دستان برفت

شتابید نزد فرامرز تفت

ازو نامه بستد فرامرز راد

بخواند و ببوسید و بر سر نهاد

ز دیده ببارید خونابه چند

[...]