بگفتم ترا مر چنین چندگاه

میاور مر این طفل را نزد شاه

پس آنگاه هستیم تو را کینه خواه

کنم روزگارت چو نیل سیاه

به یزدان و دادار خورشید و ماه

به جان و سرشاه و تخت و کلاه

برانگیخت باره گو جنگ خواه

زپشت سپه شد به پیش سپاه

شگفتی فروماند زال و سپاه

از آن زور و بازوی آن کینه خواه

تو گر باج خواهی ز ایران سپاه

سوی هند بخرام و با من بیاه

اگر ببر را من بسازم تباه

تو رو منزل و باج از من مخواه

کشیدند لشکر دو منزل به راه

همه غرق آهن چو کوه سیاه

چو ببر اندر آمد در آن رزمگاه

بسی خورد ساز و سلیح سپاه

دگر روز دستان ابا آن سپاه

تهمتن که او بود لشکر پناه

سوی شهر ایران گرفتند راه

به ایران رسیدند با آن سپاه

یکی پور زاد آنگهی دخت شاه

که دیدار او آرزو کرد ماه

یکی روز هر دو سواران به راه

برفتند ماند خورشید و ماه

چنان بود بانو بر اسب سیاه

که در تیرگان شب فروزند ماه

کنون شرط کردیم که فردا به گاه

بکوشیم با دشمن کینه‌خواه

برفتند از آن پس به آرامگاه

ببستند بر دیده‌ها خواب راه

اگر ما چو گرگیم او میش راه

همان به که ناید دگر پیش ماه

کنون پست کردیم خون خاک راه

ازین نیستت پیش یزدان گناه

عنان را کشیدند توران سپاه

بدان خیمه کردند مردم نگاه

در این گفتگو بود توران سپاه

که آن هر دو گرد از پس گرد راه