عجب کار کین هست اندک سپاه

همی جنگ جویند بی پادشاه

کی ناگاه ورقه چو ابر سیاه

ز کینه درآمد به پیش سپاه

به نزدیک ورقه درآمد ز راه

بگفت آمد آن صفدر و کینه خواه

سوار دگر صف در و کینه خواه

برون زد ستور از میاه سپاه

بگفت این و افگند آن صف پناه

تن خویش اندر میان سپاه

سپاهش چو کردند زی او نگاه

بدیدندش اندر میان سپاه

چو شد منهزم بی کرانه سپاه

سپاه یمنشان گرفتند راه

شه شام کردش سوی او نگاه

بدیدش یکی سرو، بر سرو ماه

زنی دیگر از بهر ورقه بخواه

دهم حق او من همین جایگاه

دهم مرورا ده کنیزک چو ماه

کنم من سپیدش گلیم سیاه

شه شهریار و وزیر و سپاه

هر آن کس که بودند از پیشگاه

همی گفت ایا بر سر سروماه

نهفته شدی زیر خاک سیاه

بگفتا به جمله ازین جایگاه

بسوی یمن باز گیرید راه

گذارید از بهرم این جایگاه

شما باز گردید و گیرید راه

بدین سان همی رفت بیگاه و گاه

بسه روز پوینده ده روزه راه

همی آمد از دشت نخچیرگاه

ابا باز و با یوز و خیل و سپاه

ز سنبل دمید خطی گرد ماه

فگنده بر آن خاک زار و تباه

به بازارگانی کنم قصد راه

به هر شهر و هر حی و هر جایگاه

مگر ورقه را دیده باشد براه

ویا کرده باشد برویش نگاه

بگفتی که ای خستهٔ سال و ماه

ز من حاجتی و آرزویی بخواه