در وادی عشق کز صفت بیرونست

حال دل عاشقان چه پرسی خونست

در هر پس سنگ کشته صد کوهکن است

در هر بن خار مرده صد مجنونست

گردون طبق از بلندی همت بست

شد خاک زبون پستی از همت پست

پستی و بلندی همه از همت ماست

وابسته به همت است هر چیز که هست

آنکس که ز حسن او جلوه گرست

صبحی دگرست و آفتابی دگرست

خورشید فلک کجا نماید کانجا

هر ذره کمتر، از فلک بیشترست

آن بت که خراب او سامریست

او قبله ما بصورت ظاهریست

در سجده او مباش کاهل زنهار

کاندر ره عشق کاهلی کافریست

آنی که دم مسیح یارت شده است

بخشیدن جان همیشه کارت شده است

جانی که تو بخشی چو فدای تو شود

هم گوهر گنج خود نثارت شده است

بیمارم و هر کس که ببالین منست

گر گفت دعای عمر در کین منست

من عمر چه میکنم که دورم زبرت

دور از تو دعای عمر نفرین منست

خورشید مرا بنیکبختان نگه است

بخش من از او چو سایه بخت سیه است

خورشید و شان سزای اوج شرفند

گر ذره بآسمان رود خاک ره است

ای سرو که هرگز نبود درد و غمت

پرسیدن خسته نیست دور از کرمت

عذر قدمت چه خواهم ای سرو بلند

جان در قدمت دهم بعذر قدمت

بد مهری چرخ بی وفا معلومست

جورش همگی بعاشق مظلومست

خسرو رسدش زکوة حسن از شیرین

فرهاد که مستحق بود محرومست

گر روی بخاک مالیم عین وفاست

باید بهزار رو مرا عذر تو خواست

ناگه نکنی به چین پیشانی حمل

نقشی که ز خاشاک درت بر رخ ماست

ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست

هم چشمه نوش و هم می باقی ماست

گر آب حیات زندگی می بخشد

سرچشمه آب زندگی ساقی ماست

ناید نفسم از دل غمساز درست

کز چنگ شکسته ناید آواز درست

مشکن دل ما که به بمرهم نشود

چون شیشه شکست کی شود باز درست

دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است

عقبی بصلاح و تقوی و ترک خوش است

ناخوش بجهان چرا زیم؟ ترک خوش است

گر عمر بنا خوشی رود مرگ خوش است

اهلی هنر و معرفت آموختنی است

گر ترک کنی از تو نظر دوختنی است

هر شاخ جوان که لایق میوه بود

راضی چو بهیز می شود سوختنی است

هر سوخته پخته کی بود در ره دوست

بس سوخته یی که خامی طبع در اوست

ای زاهد خشک عشوه مفروش که تو

ناپخته درون چو ناری و سوخته پوست

در مذهب عشق مست و مستوره یکیست

انگور و شراب و سرکه و غوره یکیست

یک نقطه حباب کوزه و کوره بود

آن نقطه چو سوخت کوزه و کوره یکیست

جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است

بیهوده نفس مزن چو عمرت هوس است

جوکی نزد نفس پی عمر دراز

دریاب سخن که عمر پای نفس است

در آینه خاطرت از هر که شکی است

او هم بشک است رانکه خاطر محکی است

تا شیشه دو رنگست بود آب دو رنگ

یکرنگ بر آکه دشمن و دوست یکی است

زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت

با اینهمه زهد در گناه افکندت

گیرم ملکی بعشوه آن زهره جبین

از اوج فلک بقعر چاه افکندت

بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست

خوشتر ز جمال و طلعت دلبر چیست

عشق آتش موسی است و حسن آب خضر

زین آتش و آب در جهان خوشتر چیست