یارب دل من ز سینه ریشان گردان

وز اهل وفا و مهر کیشان گردان

بر خوان کرم اگر چو ایشان روزی

مهمان نسزد طفیل ایشان گردان

اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان

با اهل دلان نشین نه با بوالهوسان

منت مکش از خضر بیک جرعه آب

جهدی کن و خویشرا بسر چشمه رسان

اهلی که بود خاک ره درد کشان

کوته نظرش نه قدر دانست نه شان

ظاهر نشود ذره وش از پستی بخت

جز در نظر بلند خورشید و شان

ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن

قطع نظر از عاشق ناشاد مکن

جام همه چون صراحی از فیض تو پر

ما را به تواضع تهی یاد مکن

هرگز نشود حسن چنین خوار که من

بلبل نشود ز گل چنین زار که من

هر موی تنم بسته زنار و بتی است

کافر نشود چنین گرفتار که من

تا حال من حزین چه خواهد بودن

و انجام ز کفر و دین چه خواهد بودن

گه زهر غمم دهند و گه نوش طرب

تا کاسه آخرین چه خواهد بودن

ساقی، چو چراغ سحرم زار و زبون

چشمم بعنایت تو بازست کنون

خیز از می کهنه روغنی کن به چراغ

دریاب و گر نه رفتم از دست برون

ای یوسف جان درون پیراهن تو

نقد و جهان جوی است از خرمن تو

مقصود زمین و آسمان گر طلبی

گنجیست نهفته در طلسم تن تو

باد است سخن ز مدح پر باد مشو

وز گفتن زشت هم بفریاد مشو

دشنام و دعا و مدح و ذم باد هواست

از باد هوا ملول و دلشاد مشو

بسرشت بچل صباح ایزد گل تو

کز صبر خمیر مایه گیرد دل تو

جایی که بدین صبر تو حاصل شده یی

بی صبر مراد کی شود حاصل تو

گر سفله غنی شود چه جود آید ازو

او جمله زیان است چه سود آید ازو

گویی ز وجود آن خسیس این غرضست

کافعال خسیسه در وجود آید ازو

هرکس که هوای نفس شد پیشه او

صد خار بلا روید از اندیشه او

مگذار که این خار بلا پهن شود

برکن ز زمین دل رگ و ریشه او

زن دوست نداری که بود دشمن تو

واتش فکند همیشه در خرمن تو

چون خون ترا نریزد آخر زن تو

کاول فکند دو شاخه درگردن تو

چون سبزه نخست بود همسایه سرو

وز همت او بلند شد پایه سرو

امروز ز روی راستی بی روشیست

گر بر سر او نمی فتد سایه سرو

با اینهمه بی نیازی و حشمت تو

افسوس ز خواری من و عزت تو

در هر نفس است صد هزار ناله

یک ناله نشد قبول در حضرت تو

گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو

درویشی و کهنه ژندگی چیست بگو

عشق تو حیات و زندگی می بخشد

خوشتر ز حیات و زندگی چیست بگو

ای برقع ماه زلف همچون شب تو

جان بر رخ آب خضر از غبغب تو

از رشک قد تو سرو و بر خاک نشست

در آب و عرق فتاد قند از لب تو

ما را همه دم هوای یاریست ز نو

سرمستی عشق گلعذاریست ز نو

با موی سفید دل جوانیم زعشق

ای موی سفید تو بهاریست ز نو

اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو

هر چند که گردی بودت در دل ازو

تو گلبن خوبیی و او خار رهت

چون دست بدامن تو زد بگسل ازو

آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو

هر روز بتازه دیده ام صد غم ازو

خشنود نه من ازو نه او نیز ز من

بیزار شدست دل ز من منهم ازو