سفید موی و سیه نامه از گنه تا چند؟

چو نامه روی سفید و درون سیه تاچند؟

چو شمع چند بسوزم بکنج غم بی تو

کسی بهر زه کند عمر خود تبه تا چند؟

جهان بدیدن دیدار دوست خوش باشد

[...]

خم مویش که در کین من بیمار می پیچد

ز تاب آتش آهم بخود چون مار می پیچد

چو خواند نامه دردم مبر نام من ایقاصد

که گر نام من آنم بشنود طومار می پیچد

مگر آن سنبل موهم بود عاشق بسرو او

[...]

آنکه خاک آستانش کعبه صدق و صفاست

سید سادات عالم احمد موسی الرضاست

ز آستانش گرنیی واقف ندانی عرش چیست

هر که این در میشناسد آگه از عرش خداست

از جهان نوری که میخیزد ز بامش ظاهر است

[...]

تبارک الله از خیمه این چه بستانست

که در نظاره او چشم عقل حیران است

بگلستان چه زنی خیمه طرب ساقی

بیار باده که این خیمه خود گلستان است

نه خیمه است که باغ گل از صفاست ولی

[...]

ای همنفس که میگذری بر مزار من

زنهار یاد کن ز من و روزگار من

نشکفته بود یک گلم از صد هزار گل

ناگه بریخت باد اجل نوبهار من

من غمگسار خلق جهان بوده ام مدام

[...]

ای جگر گوشه که پاک آمدی و پاک شدی

چشم من بودی و از چشم بدان خاک شدی

بود پرواز بلندت هوس ایمرغ بهشت

عالم خاک بهشتی و بر افلاک شدی

دلت از تلخی ز هر غم ایام گرفت

[...]

یارب این نخل از چه گلزارست

که گل او همیشه پر بار است

زینت گنبد مقرنس اوست

تکیه گاه سپهر اطلس اوست

خیمه چرخ ازین ستون برجاست

[...]

پیر و حیدر شو و همرنگ آل

تا دمد از روی تو هم رنگ آل

حیدر والا گهر آن سرفراز

کامده نور حقش از در فراز

رهرو حق آمد و همراه حق

[...]

پیر و حیدر شو و همرنگ آل

تا دمد از روی تو هم رنگ آل

حیدر والا گهر آن سرفراز

کامده نور حقش از در فراز

رهرو حق آمد و همراه حق

[...]