گنجور

 
سیف فرغانی

ترکی‌ست یار من که نداند کس از گلش

او تند‌خو و بنده نه مرد تحملش

پسته دهان که در سخن و خنده می‌شود

زآن پسته پر شکر‌، طبق روی چون گلش

پایان زلف جعد پریشان سرش ندید

چندانکه دور کرد دل اندر تسلسلش

بی او زندگانی چون سیر گشته‌ام

ز آن جان خطاب می‌کنم اندر ترسلش

چندین هزار ترک تتاری نغوله را

گیسو بریده بینی از آشوب کاکلش

آهوی جان بنده چراگاه خویش یافت

بر برگ گل چو مشک بیفشاند سنبلش

دیوانه‌ای شود که نیاید به‌هوش باز

هر عاقلی که دید به مستی شمایلش

هر صورتی که نقش کند در ضمیر من

اندیشه بر خطا بود اندر تخیلش

او زیور عروس جمال خودست و نیست

بهر مزید حسن به‌زیور تجملش

او شاه بیت نظم جهان‌ست زینهار

جز مهر و مه ردیف مکن در تغزلش

آنکس که اسب در پی این شهسوار راند

رختش به‌آب رفت‌، خر افتاد بر پلش

جان بر دو عشوه داد و همه‌ساله آن بود

با او تقرب من و با من تفضلش

با گلستان چهره او فارغ است سیف

از بوستان و حسن گل و بانگ بلبلش

 
 
 
سیف فرغانی

ترکیست یار من که نداند کس از گلش

او تند خو و بنده نه مرد تحملش

پسته دهان که در سخن و خنده می شود

زآن پسته پرشکر طبق روی چون گلش

پایان زلف جعد پریشان سرش ندید

[...]

جامی

وه این چه بارگیست که بهر تجملش

زیبد ز زرکش اطلس چرخ فلک جلش

شکلیست بس بدیع که نتوان نگاشتن

بر صفحه ضمیر به کلک تخیلش

پوینده استری که چو صرصر به پای سعی

[...]

مشابه‌یابی بر اساس وزن و قافیه