... نوحریفانی پاکیزه تر از قطرۀ آب

بر نشسته بگل و لاله چو شبنم بودیم

هر یکی عالمی از فضل و هنرمندی و باز ...

... از کوی تو عاشقان بیچاره

همچون گل و لاله و خور پیشت

بر خاک همی نهند رخساره ...

... غبار مشک بر سوسن فشاندی

طراز لاله از عنبر کشیدی

مه اندر خط شد از رشکت که از مشک ...

... بنا میزدرخی داری و قدی

چو بر سروی شکفته لاله زاری

سر زلفت چو عقد حسن گیرد ...

... روی معشوق در برابر می

دل چو لاله پیاله باید ساخت

ظرف می گر کنیم در خور می ...

گه زلف بنفشه برکند باد صبا

گه ساغر لاله بشکند باد صبا

گه لرزه بر آب افگند باد صبا ...

... از قطرۀ آب آتش گل بدمد

وز آتش لاله در چکد قطرۀ آب

بر لاله ز عارض تو هر دم ز نخست

پیش زنخت برگ سمن هم ز نخت ...

گر لاله بهجران تو خوشدل بودست

خون جگرش نگر که چون پالودست ...

هر چند که روی لاله بس دلگسلست

در هجر تو چشم من زر و بیش خجلست ...

از بس که رخ لاله خوش و خندانست

چشم تر نرگس اندر و حیرانست ...

آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد

یک نیمه از آن صافی و یک نیمش درد ...

زلف تو از آن باد که در سر دارد

جز بر گل لاله گام می نگذارد

در سایۀ رخسار تو چون جای گرفت ...

... از ناله من کوه بدان سنگ دلی

از لاله بدامن دل خونین دارد

هر چند ز نرگس صفت چشم کنند

ورچه مثل از رنگ رخ لاله زنند

نه این چو رخ تست و نه آن چون چشمت ...

از بهر چه لاله بر سر کرد بود

گر نه دلش از رخ تو پر درد بود ...

تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود

خون جگرم چو لاله بر رخ بالود

دارم چو گل دو رنک در فرقت تو ...

باغ از گل و لاله ار چه می آراید

بی روی تو دل دمی کجا آساید

کز خیمۀ لاله دود بر می خیزد

وز گنبد گل آب فرو می اید

... هم رنگ رخ تو دست گیری کندش

هر گاه که پای لاله در سنگ آید

گر لاله بشد سیاه کامی کم گیر

ور نیست بنفشه تیره فامی کم گیر ...