... گذر بر سینه چاکم فکن گلگشت صحرا کن

قدم بگذار بر چشم ترم آشوب دریا بین

به رنگین جلوه نازی طلسم هستیم بشکن ...

... کرده ست جانان در جان تجلی

در قطره دارد دریا دل من

روز ازل سوخت داغت حزین را ...

... تبسم آشنا شو موج کوثر را تماشا کن

ز داغم پرده برگیر آتشی در جان دریا زن

ز چشمم آستین بردار و گوهر را تماشا کن ...

... گره در دیده ام گردید طوفان سرشک از غم

عنان گریه را بگذار و سیر موج دریا کن

حریف میگساران نیستی خشکی مکن زاهد

هماورد دل دریا نیی ای خس مدارا کن

چو مرد دین نیی با نفس کافر برنمی آیی ...

... در خاکمال عرصه دنیا دلم حزین

ماند به قطره ای که ز دریا گسیخته

... کز دیده مرغان حرم خواب ربودی

هر چشم زدن دیده دریا نسبم را

غمهای تو از گریه سبکبار نمودی ...

... به خم باده سپردیم تو را ای ساقی

ابر احسان تو دریا دل و ما سوخته جان

شرم بادت ز لب تشنه ما ای ساقی ...

... چرا از فکر صندل در خمار دردسر باشی

پریشانی بود موج خطر پرشور دریا را

کنی گردآوری گر قطره خود را گهر باشی ...

... ز آب زندگانی صلح کن با چشم نمناکی

من آن دریا کشم کز باده سیرابی نمی دانم

قناعت می کند از تاک زاهد گر به مسواکی ...

... شکوه ام را گاهگاهی می شنودی کاشکی

سیل را بی تابی از ساحل به دریا می برد

بی قراری های ما می داشت سودی کاشکی ...

... زنگ تقوا از دل ما می زدودی کاشکی

شبنم از دریای آتش زود زنهاری شود

مرهمی داغ مرا می آزمودی کاشکی ...

... اوج فلک در آب گهر گشته غوطه ور

کلکم گشوده تاکف دریا نوال را

لیکن ز شرم کوتهی از مدح مرتضی ...

ای در یتیم دیده دریا از تو

آه از تو و ناله سینه فرسا از تو ...

چنان افشاند چشمم بی تو اشک بی محابا را

که ابر امشب غلط هردم به دریا می کند ما را

نباشد ناقه ای جز شوق مجنون الهی را

به دریا می رساند جذبه ی سیلاب ماهی را

سر هرکس که از همت چو ادهم گردن افرازد ...

... در پای تو چون سایه روان است دل ما

از شورش دریا نکند موج هراسی

پرورده آشوب جهان است دل ما

هم آغوش است سیل خانه زادی منزل ما را

رگ ابر است مژگان دیده دریا دل ما را

به هر لخت جگر از داغ حسرت دوزخی دارم ...

فصل بهار عشق و تماشای اشک ماست

چشم سفید ما کف دریای اشک ماست

مستی که پشت پا به جهان خراب زد ...

... بر کف گرفته کاسه دریوزه از صدف

دریا گدای گوهر والای اشک ماست

با چشم سیر نعمت دنیا چه حاجت است

تا آبرو به جاست به دریا چه حاجت است

عمری ست کز تپانچه رخی سرخ می کنیم ...

دل از یادش در آغوش من شیدا نمی گنجد

ز بس بالیده است این قطره در دریا نمی گنجد

... نه تنها صرصر فریاد من شوریده صحرا را

چو دریا چشم پرشورم نمک پرورده ای دارد

به خاک من گذر کن تا ببینی لاله زاری را ...