... مجبور اختبار تعین کسی مباد

گوهر شدیم لیک به دریا نمانده ایم

سرگشتگی هم از سر مجنون ما گذشت ...

... حسن عریان بود ما غیر از فنا نشناختیم

جهل موج و کف به فهم راز دریا روشن است

عشق مستغنی است گر ما و شما نشناختیم ...

... پیشتر ز آشوب کثرت وحدتی هم بوده است

یاد آن موجی که ما بیرون این دریا زدیم

شام غفلت گشت بیدل پرده صبح شعور ...

... میزبان عر ض بهار توست و مهمان خودیم

سیر دریا قطره را در فکر خویش افتادنست

دامن آن جلوه در دست از گریبان خودیم ...

... بیدل چه توان کرد به محرومی قسمت

ما خشک لبان ساغر دریا به کناریم

... به این آوارگی یا رب که گردانید پهلویم

ندارد چاره از دریا شکافی طالب گوهر

دلی گم کرده ام در عالم اسباب و می جویم ...

... عالم قفس ظلمت و ما بال هماییم

دریا نتوان در گره قطره نمودن

ای ساده دلان ما هم از این آینه هاییم ...

بسته ام چشم امید از الفت اهل جهان

کرده ام پیدا چوگوهر در دل دریا کران

بسکه پستی در کمین دارد بنای اعتبار ...

... می شود سگ را دلیل سیر مهتاب استخوان

این سگان از قعر دریا هم برون می آورند

گر همه چون گوهراندازی به گرداب استخوان ...

یاد ابروی کجی زد به دل ما ناخن

موج شد بهر جگرکاری دریا ناخن

سعی تردستی منعم چقدر پر زور است ...

... دلی پرواز ده کز ننگ کم ظرفی برون آیی

زصافی می تواند قطره را دریا فرو بردن

سیه بختی به سعی هیچکس زایل نمی گردد ...

... غم جمعیت دل مضطرب دارد جهانی را

ز گوهر تا کجا دریا شکافد جیب افسردن

مزاج عشق در سعی فنا مجبور می باشد ...

... نفس را تا به کی شیرازه لخت جگر کردن

درین دریا که از ساحل تیمم می کند موجش

به آب دیده می باید وضویی چون گهر کردن ...

... که موی کاسه چینی بود مشکل تراشیدن

چه دانی رمز دریا گر نداری گوش گردابی

که کار خار و خس نبود زبان موج فهمیدن ...

... میسر نیست اینجا جز به زیرتیغ خوابیدن

درین دریا که عریانی ست یکسر ساز امواجش

حباب ما به پیراهن رسید از چشم پوشیدن ...

... تماشا می رود از دیده چون نظاره سرعت کن

حبابت از شکست آغوش دریا می کند انشا

غبار عجز اگر بر خبث بالد ناز شوکت کن ...

... به راحت واکش و آرایش چتر سلیمان کن

به دریا قطره ی گمگشته از هر موج می جوشد

فرو رو در گداز دل جهانی را گریبان کن ...

... به راحت تهمتی دارم ز احوالم چه می پرسی

چو مخمل هم به چشم دیگران دریاب خواب من

به هر بی آبرویی چشمه آیینه یأسم ...

... تهی از خود شدن بیدل به بی مغزی کشید آخر

درین دریا پر از خود بود چون گوهر حباب من

... ندارد هستی ام غیر ازعدم مستقبل و ماضی

چو دریا هر طرف در خاک می غلتد کنار من

نگاه عبرت از هر نقش پا با سرمه می جوشد ...

... بهشتی رنگ می ریزد ز پرواز غبار من

پریشانی ندارد موج اگر دریا عنان گیرد

گواهی می دهد حالم که بی پرواست یار من ...

چون گهر هر چند بر دریا تند غوغای من

در نم یک چشم سر غرق ست سرتا پای من ...