... در گلستان خواندن رویتسرانگشت ادب

کرد نیلوفر ز مالش لاله گوش مرا

تا شدم همسنگ طغرا در ترازوی غمت ...

... دمیده خفتگان باغ را برگ از نهالی ها

سیه شد همچو مشقی هر دو روی لاله گوشم

ز بس در مکتب عشق تو خوردم گوشمالی ها

چون تنور لاله از دودی نشد قسمت پذیر

کاش می افتاد آتش در اجاق بخت ما

... هر پریشان سنبل او زلف یاری بوده است

لاله کز بویش دل زاهد به مستی می کشد

زان بود میگونکه چشم پرخماری بوده است ...

... بی نسیم گل رویت ره شادابی را

لاله صدبار غلط کرده صبا آگاه است

... آتش چگونه از سر ما واشود به آب

چون لاله داغ سوختگی در سرشت ماست

ما دلخوشیم از آنکه به ما گرم برخورد ...

... پیاله ای که به گلبرگ لعل او نرسد

چو جام لاله شرابش کدورت انگیز است

لبی ز خون دلم تر نکرد نرگس او ...

... سرو گردید فرامش سمن از یادم رفت

چون گریبان تاسف ندرم لاله صفت

سوسنی جامه گل پیرهن از یادم رفت ...

از خرامش سبزه گلبرگ نهال اندام شد

وز نگاهش لاله همچشم گل بادام شد

آن بت رم کرده را از بس که گفتم رام شو ...

... دلسرد این چمن نشود از چه تیره بخت

تا داغ لاله گرم کند جا خزان رسید

رسید موسم گل باده در پیاله کنید

دماغ سوزی این کار همچو لاله کنید

به آن پری بخورانید یک دو جام دلیر ...

سرجوش داغ لاله به جوشم نمی رسد

فریاد بلبلان به خروشم نمی رسد ...

... گفتا چه رنگ می شوم از خوردن شراب

گفتم به رنگ لاله تر بی دماغ شد

از بس تنش چو صفحه آیینه صاف بود ...

بی روی تو شبنم سحرخیز

بر آتش لاله آب ریزد

دست از دو طرف بر آن کمر گیر ...

به پنجه مژه از باغ ژاله باید چید

به جای گل ز چمن داغ لاله باید چید

خراب تا نشود خانه زود بر لب طاق ...

هر کجا گلشن حسن تو گشاید در فیض

لاله در دست چمن کاسه دریوزه شود

... سرزمین عیش بی نور است می در جام ریز

کی برافروزد چراغ لاله چون بی نم شود

تاک راکز ابر رحمت در چمن آبستن است ...

... جان را بغل بغل هوس داغ چیدن است

رفتم به لاله زار ببینم چه می شود

گفتا قرار مرگ بده در جفای عشق ...

با رنگ نوبهاری چون در خزان برآیی

بوی تو لاله و گل از خار و خس برآرد

ندارد آه ما جولانگهی از آسمان بهتر ...

انگیخت شراب از رخ زیبای تو آتش

چون لاله شد از آب سراپای تو آتش