سنایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۱۰ تا چند ز سودای جهان پیمودن واندر بد و نیک جان و تن فرسودن چون رزق نخواهدت ز رنج افزودن بگزین ز جهان نشستن و آسودن
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به این مطلب اشاره می‌کند که انسان برای رسیدن به آرزوها و سودهای دنیوی سختی‌ها و رنج‌ها را تحمل می‌کند، اما در نهایت اگر روزی روزگار، برکت و رزق او را نمی‌دهد، بهتر است از دنیا کناره‌گیری کند و به آرامش و آسایش فکر کند.
هوش مصنوعی: تا کی باید در آرزوی دنیا زندگی کنیم و با دیدن خوب و بد آن، جان و بدن خود را آسیب بزنیم؟
هوش مصنوعی: اگر روزی و رزق تو به زحمت و تلاش به دست نمی‌آید، بهتر است از دنیا کناره‌گیری کنی و در آرامش زندگی کنی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
نتوان دل شاد را به غم فرسودن
وقت خوش خود بسنگ محنت سودن
کس غیب چه داند که چه خواهد بودن
می باید و معشوق و به کام آسودن
ای ابن یمین چند ز می پیمودن
جانرا بغم بیخردی فرسودن
می رانه همین عیب که چون مست شوی
نتوان نفسی از هنرت آسودن
زان زلف و ذقن چیست فلک پیمودن
با ناله و از اشک زمین فرسودن
این در پی آن باد به چنبر بستن
آن از غم این آب به هاون سودن
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.