گفت شه تشنه لبان زیر تیغ

آب ز شمشیر مرا آرزوست

کز غمت ای اکبر رعنا جوان

تا که بسوزم به همه کون و مکان

طفل یتیم حسن مجتبی

گفت که ای عمه مرا کن رها

جان کنم اندر ره عمم فدا

باغ جنان در بر شهزاده‌ها

بست چو شمر از ره جور و رستم

سلسله بر بازوی صید حرم

گفت از این سلسله زینب چه غم

همدم خود در ره شام خراب

(صامت) از این واقعه دردناک

زن پس رو جامه به تن ساز چاک

تا شوی از این غم عظمی هلاک

بهر عزای شه دین زیر خاک