کرد در شام چو جا عترت سلطان انام

بسکه دیدند جفا و ستم از مردم شام

روزشان شد به نظر تیره تر از شام ظلام

تا یکی روز یزید دغل نافرجام

چندی از دوره سفیان بیفزود حسب

بست از حرمت اولادی علی چشم ادب

ناسزا گفت بسی او به شهنشاه عرب

قلزم بحر خدا زین العبا شد به غضب

کرد پس حجت کبرای خدا رو ببزید

صاحب منبر از او رخصت منبر طلبید

پسر هند نداد اذن بدان شاه وحید

آخر از خواهش حضار چو ماذون گردید

آن کلام الله ناطق سپس حمد و ثنا

گفت با قوم منم زاده مکه و منا

شرف رکن حرم زینت زمزم و صفا

که نموده به روا بذل ز کوه فقرا

منم از نسل رسولی که تمام لاهوت

مه و خورشید و سپهر و ملکوت و جبروت

عرش و لوح و قلم و ملک دنی و ناسوت

حمل و ثور و بروجات کواکب تاحوت

هست جددگر من علی خیبر گیر

آنکه باشد ز خدا بر همه مخلوق امیر

جده‌‌ام فاطمه منصوصه نص تطهیر

همه دانید یکایک ز صغیر و ز کبیر

منم آن کس که لب تشنه لب فرات

چو سکندر که نخورد آب حیات از ظلمات

منشی غم بوی از تشنه لبی داد برات

پدرم را جگر سوخته شد قطع حیات

قد هفتاد و دو تن جمله چو نخل شمشاد

زدم خنجر و شمشیر و سنان جلاد

پیش چشم من بیمار به هامون افتاد

این منم با سر ایشان که به آه و فریاد

این زنانی که به همراه من زار بود

حرم حترم احمد مختار بود

زینب بی‌کس و کلثوم دل افکار بود

که به مثل اسراء در سر بازار بود

کس نگوید به یزید ای ز تو اسلام بننک

این زنان آًل رسولند نه از اهل فرنگ

کار بر زینب بیچاره مکن چندان تنگ

مکن از چوب لب خشک حسین نیلی رنگ