غبار آنچنان در هوا شد حجاب

که ره بست بر دعوت مستجاب

ز والای گلگون سنان بهره مند

شفق از زمین نیزه داری بلند

یلان غرق آهن ز سر تا بپای

چو صورت که گیرد در آئینه جای

نهان در زره مهوشان زمان

چو در حلقه دیده ها مردمان

یلان از تبرزین فتاده نگون

چو از تیشه کوهکن بیستون

فرو مانده اسبان ز جولان همه

چو اسبان شطرنج بیجان همه

صنوبر زده شانه گیسوی خویش

کشیده دل آدمی سوی خویش

عیان شاخ گل ز آب روشن ضمیر

چو قد بتان در لباس حریر

سهی، سرو و آب، از درخشندگی

بود خضر و سرچشمه زندگی

گلزار جهان تهی کن از خار

کان غیرت صد هزار گلزار

روزی که ز بوی گل شود مست

خاری نزند بدامنش دست

حرف غم او ز صفحه دل

حاشا که شود بگریه زایل

داغ دل لاله در بهاران

زایل نشود بآب باران

شد ساعد سیم نازنینش

چون نای قلم در آستینش

شد مهره ی پشت آن سمن بر

چون رشته در ز پای تا سر

چوگان بکفش چو بر ستور است

موسی وعصا و کوه طور است

هر گوی زری چنانکه خواهی

از ضربت صولجان شاهی

در مرکز ماه رفته، آن سان

چون زرده درون بیضه پنهان

ز خال و عارض خوبان مهوش

مرا در خرمن هستی زن آتش

که چون سوزم بدوزخ نبودم کار

که خاکستر نسوزد کس دگر بار

تو را چون من در این دیر غم انجام

مگر دادی است از بیداد ایام

که می بینم دلت ز آنسان مشوش

بجای خاک بر سر کرده آتش

تو گر داری ز شب تا صبحدم سوز

من بیچاره میسوزم شب و روز

تو را از گردش چرخ جفا کیش

چو من بس عقده ی مشکل بود پیش

که از تاب غمت می باید افروخت

چو من تا زنده ای می بایدت سوخت

توئی آنمرغ آتش خوار خونخوار

کاز آتش خوردنت سرخست منقار

بصد خون دلت دور زمانه

دهد، از قطره ی اشک، آب و دانه

بآتش زنده ای همچون سمندر

مگر آب حیات، توست، آذر؟

دهان غنچه گل شبنم آمیز

لبش از خنده شیرین شکر ریز

ز دلکش غنچه های ناگشوده

هزاران سبزه ی گلگون نموده

برآی ای جان ز تن بهر نثار اکنون که یار آمد

اگر در عاشقی روزی، مرا خواهی بکار آمد

دل دیوانه ام از یار جدا میگردد

کس ندانست که دیوانه کجا میگردد

در عشق تو گر چنین حزین خواهم بود

رسوای زمانه بعد از این خواهم بود

دلدار اگر توئی، چنان خواهم شد

دلداده اگر منم، چنین خواهم بود