إِنَّمٰا إِلٰهُکُمُ اَللّٰهُ اَلَّذِی لاٰ إِلٰهَ إِلاّٰ هُوَ وَسِعَ کُلَّ شَیْ‌ءٍ عِلْماً (۹۸) کَذٰلِکَ نَقُصُّ عَلَیْکَ مِنْ أَنْبٰاءِ مٰا قَدْ سَبَقَ وَ قَدْ آتَیْنٰاکَ مِنْ لَدُنّٰا ذِکْراً (۹۹) مَنْ أَعْرَضَ عَنْهُ فَإِنَّهُ یَحْمِلُ یَوْمَ اَلْقِیٰامَةِ وِزْراً (۱۰۰) خٰالِدِینَ فِیهِ وَ سٰاءَ لَهُمْ یَوْمَ اَلْقِیٰامَةِ حِمْلاً (۱۰۱) یَوْمَ یُنْفَخُ فِی اَلصُّورِ وَ نَحْشُرُ اَلْمُجْرِمِینَ یَوْمَئِذٍ زُرْقاً (۱۰۲) یَتَخٰافَتُونَ بَیْنَهُمْ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلاّٰ عَشْراً (۱۰۳) نَحْنُ أَعْلَمُ بِمٰا یَقُولُونَ إِذْ یَقُولُ أَمْثَلُهُمْ طَرِیقَةً إِنْ لَبِثْتُمْ إِلاّٰ یَوْماً (۱۰۴) وَ یَسْئَلُونَکَ عَنِ اَلْجِبٰالِ فَقُلْ یَنْسِفُهٰا رَبِّی نَسْفاً (۱۰۵) فَیَذَرُهٰا قٰاعاً صَفْصَفاً (۱۰۶) لاٰ تَریٰ فِیهٰا عِوَجاً وَ لاٰ أَمْتاً (۱۰۷) یَوْمَئِذٍ یَتَّبِعُونَ اَلدّٰاعِیَ لاٰ عِوَجَ لَهُ وَ خَشَعَتِ اَلْأَصْوٰاتُ لِلرَّحْمٰنِ فَلاٰ تَسْمَعُ إِلاّٰ هَمْساً (۱۰۸) یَوْمَئِذٍ لاٰ تَنْفَعُ اَلشَّفٰاعَةُ إِلاّٰ مَنْ أَذِنَ لَهُ اَلرَّحْمٰنُ وَ رَضِیَ لَهُ قَوْلاً (۱۰۹) یَعْلَمُ مٰا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَ مٰا خَلْفَهُمْ وَ لاٰ یُحِیطُونَ بِهِ عِلْماً (۱۱۰) وَ عَنَتِ اَلْوُجُوهُ لِلْحَیِّ اَلْقَیُّومِ وَ قَدْ خٰابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْماً (۱۱۱) وَ مَنْ یَعْمَلْ مِنَ اَلصّٰالِحٰاتِ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلاٰ یَخٰافُ ظُلْماً وَ لاٰ هَضْماً (۱۱۲)

نیست اله شما جز خدایی که نیست الهی مگر او احاطه کرده همه چیز را از راه دانش (۹۸) همچنین می‌خوانیم بر تو از چیزهای آنچه بحقیقت گذشته و بدرستی که دادیمت از نزد خود قرآن با نام نیک (۹۹) کسی که روی گرداند از آن بدرستی که او برمیدارد روز قیامت بار گرانی (۱۰۰)جاودانیان در آن و بد است آن مر ایشان را روز قیامت باری (۱۰۱) روزی که دمیده شود در صور و حشر نمائیم گناهکاران را روزی چنین کبود چشمان (۱۰۲) پنهان گویند میان خود که درنگ نکردید مگر ده روز (۱۰۳) ما داناتریم بآنچه می‌گویند هنگامی که خواهند گفت خوب‌ترشان در مسلک که درنگ نکردید مگر روزی (۱۰۴) و می‌پرسند ترا از کوه‌ها پس بگور برافشاند آنها را پروردگارم برافشاندنی (۱۰۵) پس واگذار آن را ساده هموار (۱۰۶) که نه بینی در آن کژی و نه برآمدگی (۱۰۷) روزی چنین پیرو می‌شوند خواننده را نباشد انحرافی برایش و پست می‌شود آوازها برای خدای بخشنده پس نشنوی مگر آواز آهسته (۱۰۸) آن روز سود نکند شفاعت مگر آن کس که دستوری داده باشد مر او را خدای بخشنده و رضا داده باشد مر او را گفتار (۱۰۹) می‌داند آنچه باشد میان دستهاشان و آنچه باشد پس پشتشان و احاطه نمی‌کند باو از راه دانش (۱۱۰) و خوار شد رویها برای خدا زنده پاینده و بدرستی که نومید شد آنکه برداشت ظلمی را (۱۱۱) و کسی که می‌کند از خوبیها و اوست مؤمن پس نخواهند ترسید از ستمی و نه شکستی (۱۱۲)