گفت هارون پیش از آن کآید کلیم

قوم را کاین فتنه ای باشد عظیم

غیر از این نبود که بر وی مبتلا

گشته اید از جهل و طغیان و عمی

هست بخشاینده آن پروردگار

نه جز او طاعت جز او را هست عار

پیرویِ من کنید اندر امور

آورید از من اطاعت بی قصور

قوم گفتندش کجا زایل شویم

زین پرستش جمله از جان پیرویم

پیش او باشیم بر زیبندگی

هم مجاور در مقام بندگی

تا که موسی باز گردد سوی ما

تا چه باشد امر او بر خوی ما

او شود گوساله را چون ما مطیع

یا که این داند ز افعال شنیع

گفت موسی پس به هارون که چه چیز

کرد منعت چونکه دیدی این ستیز

دیدی اعنی کآن رمه گمره شدند

اینکه آیی از پی ام زین ناپسند

سرکشیدی ز امر من آیا تو نیز

که به ایشان نامدی اندر ستیز

گفت هارونش که ای ابن مادرم

می مگیر از خشم خود ریش و سرم

بر من ای موسی مکن زین ره غضب

زآن تو را من نامدم اندر عقب

هم نکردم سخت با ایشان قتال

زآن بترسیدم که گویی در مقال

بین قومم تو فکندی تفرقه

حفظ قولم را نکردی ای ثقه

که بگفتی بعد من در قوم من

کن تو اصلاح ار شود حادث فتن

کی نصیحت های من کس می شنود

حرف من در گوش ایشان باد بود

دید هارون را چو از جرم او بری

قَالَ فَمَا خَطبُکَ یَا سَامِرِی

یعنی این کار از چه بستی در خیال

که فکندی قوم ما را در ضلال

چیست این کاری که کردی ای عدو

قَالَ بَصُرتُ بِمَا لَم یَبصُرُواْ

دیدم آنچه کس ندید از قوم گول

برگرفتم خاکی از گام رسول

بود این آثار فعل جبرئیل

وقت غرق قبطیان در رود نیل

دیدم آمد بر زمین روحانی ای

کش نبود اندر نکویی ثانی ای

یافتم کو باشد از افلاکیان

پاک از طبع و مزاج خاکیان

پس ز خاک گام اسبش قبضتی

برگرفتم بهر رفع حاجتی

پس فکندم در دل گوساله زآن

زنده شد آمد به آواز آن زمان

این چنین آراست بر من، نفس من

در نظر این فعلم آمد بس حسن

قصد قتلش کرد موسی رو تُرُش

وحی آمد پس ز حق کو را مکُش

که در او وصف سخاوت غالب است

قلب و جانش بس به احسان راغب است

خلق گردند از حیاتش منتفع

روح او را زآن نخواهم منتزع

آری آن کز جود کرد ایجاد خلق

کی گذارد کز سخی بُرّند حلق

گفت پیغمبر سخی را از گناه

بگذرید او را چو گیرد دست اِله

هر گَهی که اندر آید حق به وی

دستگیر اوست آن خلاّق حی

پس ز قتل سامری موسی گذشت

لیک گفت از قوم باید دور گشت

پس برون رو، پس تو را باشد ز ناس

فِی الحَیَوة أن تَقُولَ لَا مِسَاس

از حق این پاداش بودش از غضب

که هر آن کس دید او را کرد تب

لاجرم کردند مردم زو نفور

بُد گریزان هر که می دیدش ز دور

همچو حیوانات وحشی می بگشت

روز و شب تنها میان کوه و دشت

در تفاسیر است مذکور از یقین

که بُدند اولاد او هم این چنین

بی تخلّف هم تو را باشد عذاب

موعدی واندر قیامت در عِقاب

نه نمایند اندر آن موعد خلاف

نه تو را دارند از دوزخ معاف

بین به سوی آن الهت آسفاً

الَّذِی ظَلْتَ عَلَیهِ عَاکِفاً

می بسوزانیمش از نار اَلم

پس پراکنده کنیم او را به یم