|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
پیشخان کاربر
|
|
اشعار و ابیات نشانشدهٔ کاربر
|
|
اعلانهای کاربر
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شمارهگذاری خطوط
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از احساسات عمیق و دردناک خود سخن میگوید. بوی خون از گل و عطر مشک از ریحان، او را به یاد زخمهای عاطفیاش میاندازد. زلف سنبل، که نماد زیبایی است، برایش حسرت و غم میآورد. گرمای عشق و دلبستگیاش همواره او را در داغ و اندوه نگه میدارد. در نهایت، او به این نتیجه میرسد که هر فرصتی که به دست آورد، همچنان درگیر درد و رنج ناشی از عشق است.
هوش مصنوعی: بوی خون از گلهای تازه، حس عجیبی را به من منتقل میکند و عطر مشک از روی ریحان، یاد و خاطرهای تلخ را در من زنده میکند.
هوش مصنوعی: زلف سنبل اگرچه در میان آشفتگان قرار گرفته است، ولی زیبایی و جاذبهاش به قدری است که باعث حسادت من میشود و این حسادت از نور شمع و روشنایی آن ناشی میگردد.
هوش مصنوعی: هرگز از گرمایی که ناشی از درد و رنج است، سودی نبردم. پنبه، اگر فرصتی به دست آورد، به آرامی زخم دلم را میخورد و آن را تندتر میکند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
بیلب او باده بر طبع ایاغم میخورد
نکهت گل بیرخ او بر دماغم میخورد
در طریق عشقبازی هرکجا پروانهایست
سرمهٔ خاموشی از دود چراغم میخورد
مست می خواهد که گل بر بار باشد صبح و شام
[...]
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.