چنین یاری که من دارم به حُسنش یار کی باشد

همی بت خوانمش در حسن و بت عیار کی باشد

ز بسیاری که حسن اوست دادم دل به عشق او

به چونین یار دل دادن ز من بسیار کی باشد

ز یار آرام دل خیزد ز می نیروی تن زاید

تنم بر می کی آرامد دلم بی یار کی باشد

به تیمارم که دستم نیست نه بر دل نه بر دلبر

گرم دلبر به دست آید ز دل تیمار کی باشد

اگر وصل لبش یابم مرا تیمار کی ماند

کجا عیسی طبیب آمد کسی بیمار کی باشد

چو دل با من نمی باشد چرا در بند دل باشم

چو دل در بند دلدارست بی دلدار کی باشد

عجب دارد ز من دلبر که دل با او رها کردم

دلی را با جمال دوست چندین کار کی باشد

به رنگ روی او بارم همی از دیده خون دل

در آن سودا که بارویش مرا دیدار کی باشد

ز در اشک و موج خون به دریا ماندم دیده

چنین دیده که من دارم به جز بیدار کی باشد

پری رخسار من بر من همی خوی پری دارد

دل از دیدار آن رخسار برخور دار کی باشد

معاذالله معاذالله پری را با همه خوبی

چنان زلف از کجا ‌آید چنان رخسار کی باشد

مرا از دیده خونخوار او خواری همی خیزد

پری در دلبری با دیده خونخوار کی باشد

اگر نه حرز جان من ثنای مجد دین گردد

مرا از دیده خونخوار او زنهار کی باشد

رئیس شرق بوالقاسم علی کز عدل در عالم

چنین منصف کجا یابی چنو معمارکی باشد

خداوندی که بازار سخن تیزی گرفت از وی

سخن را تا سخا نبود چنین بازار کی باشد

برابر کی بود با او هر آن کو نسبتی دارد

همه انگشت ما بر دست ما هموار کی باشد

به قدر و مرتبت هر حیدری کرار کی گردد

به جاه و مرتبت هر جعفری طیار کی باشد

اگر با یار خود وقتی به غار اندر شود مردی

به قدر و منزلت هرگز چو یار غارکی باشد

نبی عترت بسی دارد و زان کس نیست مثل او

ز دریا در بسی خیزد ولی شهوار کی باشد

رسوم فخر بی کردار و بی گفتار او نبود

علوم شرع بی آیات و بی اخبار کی باشد

پس از ایمان به فضل اوست اقرار اهل ایمان را

طراز خلعت ایمان جز این اقرار کی باشد

جلالش را و جاهش را قضا خوانم قدر گویم

قضا منسوح کی گردد قدر بی کار کی باشد

قبول و رد و مهر و کین او گر روی ننماید

به عالم نام عز و ذل و تخت و دار کی باشد

ورای رتبت او چرخ را مقدارکی ماند

سزای همت او گنج را دینار کی باشد

به قدر مدح او ما را زبان گوهر همی بارد

اگر مدحش نداند گفت گوهر بار کی باشد

به روز بار او بینند در یک شخص عالم را

جهانی منتظر مانده که روز بار کی باشد

اگر کردار او را محمدت باید همی گفتن

چنان کردار کو دارد مرا گفتار کی باشد

به جود و مجد و علم و عدل مخصوص است شخص او

به جز یک شخص او مجموع این هر چارکی باشد

دل و دست و ضمیرش را ستودن فخر می دارم

سپهر و ابر و دریا را ستودن عار کی باشد

به رهواری عجب دارم ز که پیکر کمیت او

بدان معنی عجب دارم که که رهوار کی باشد

ز بار نعل او ماهی نه بر انصاف می زارد

بدان تیزی که سیر اوست بر وی بار کی باشد

خداوندا تویی از دور پرگار فلک نقطه

چنین نقطه جز او دور چنان پرگار کی باشد

به نسبت شاه ساداتی و دستار است تاج تو

به حرمت هیچ تاجی جنس آن دستار کی باشد

جز انعام تو خاک بوستان بزاز کی بیند

جز اخلاق تو باد صبحدم عطار کی باشد

ثنا گفتن که دشوارست بر نام تو آسان شد

چو افعال آن چنان داری ثنا دشوار کی باشد

قلم مرغی است در دستت که منقارش گهر بارد

جز این مرغ مبارک را چنان منقارکی باشد

ز زر زرد دارد تن زقار تیره دارد سر

تن و سر هیچ مرغی را ز قیر و قار کی باشد

همی دزدد چو طراران ز دل معنی ز جان فکرت

چون خدمتکار دست توست پس طرار کی باشد

زمستان است و می جوید ز سرما طبع بیزاری

کرار رایی ندارد طبع از او بیزار کی باشد

حصاری باید آگنده ز نور و نار سر تا سر

حصاری تا سر آگنده ز نور و نار کی باشد

درخت نار پنداری که بشکفته است در کانون

شگفتی آنکه در کانون درخت نار کی باشد

چو عزمش جنبش آغازد چو نورش بر هوا تازد

به مار بسدین ماند زبسد مارکی باشد

یکی خانه است پر یاقوت و دیوارش پر از رخنه

سزای این چنین خانه چنان دیوار کی باشد

تنوره گویی انباری است پر لعل بدخشانی

به جزه شاه بدخشان را ز لعل انبار کی باشد

درختانند و هر یک را ز زر و سیم برگ و بر

درختان را ز زر و سیم برگ و بارکی باشد

ز فعل دی می و آتش اثرهای دگر دارند

دگر فصل آتش و می را چنین آثارکی باشد

بدین زاری که اندر دی همی نالند زیر و بم

گه نوروز بلبل را نوای زار کی باشد

خداوندا بلندی یافت مقدارم ز مدح تو

گر از مدح تو درمانم مرا مقدار کی باشد

گنه کارم که جز بر نام تو مدحت همی گویم

گنه را بهتر از مدح تو استغفار کی باشد

گر اهل شعر بسیارند در خورد ثنای تو

جز این الفاظ کی شاید جز این اشعار کی باشد

ز اشعار تو زایل گشت استشعارم از گردون

ز گردون با چنین اشعار استشعار کی باشد

بیازارد ز من خاطر که مدح دیگری گویم

مرا با این چنین خاطر سر آزار کی باشد

به تن خدمتگران داری فزون از دیگران لیکن

جز این شاعر ز جان پاک خدمتکار کی باشد

الا تا عالم و جهال همی گویند در عالم

که عز بی ذل و شب بی روز و گل بی خار کی باشد

شب و روزت عزیزی باد و بر کف باده چون گل

بداندیش تو را خواری و خود جز خوار کی باشد

معین و ناصرت جبار و مقصود دلت حاصل

معین و ناصر مجبور جز جبار کی باشد