مال‌داری را شنیدم که به بخل چنان معروف بود که حاتمِ طایی در کَرَم. ظاهرِ حالش به نعمتِ دنیا آراسته و خسَّتِ نفسِ جِبِلّی در وی همچنان مُتَمَکِّن، تا به جایی که نانی به جانی از دست ندادی و گربهٔ بوهریره را به لقمه‌ای ننواختی و سگِ اصحابِ الکَهف را استخوانی نینداختی. فی‌الجمله خانهٔ او را کس ندیدی در گشاده و سفرهٔ او را سر گشاده.

شنیدم که به دریای مغرب اندر راهِ مصر بر‌گرفته بود و خیالِ فرعونی در سر، حتّی اذا ادرَکَهُ الغَرَقُ، بادی مخالفِ کِشتی برآمد.

دستِ دعا برآورد و فریادِ بی‌فایده خواندن گرفت. و اذا رَکِبوا فی الفُلکِ دَعَوُ اللهَ مخلصینَ له الدّینُ.

آورده‌اند که در مصر اَقاربِ درویش داشت. به بقیتِ مالِ او توانگر شدند و جامه‌های کهن به مرگِ او بدریدند و خز و دِمیاطی بریدند. هم در آن هفته یکی را دیدم از ایشان بر بادپایی روان، غلامی در پی دوان.

به سابقهٔ معرفتی که میانِ ما بود آستینش گرفتم و گفتم: