حرف آخر قافیه

قطعه شماره ۱: متیٰ حللت بشیراز یا نسیم الصبح - خذ الکتاب و بلغ سلامی الأحباب

قطعه شماره ۲: گر مرا بی‌تو در بهشت برند - دیده از دیدنش بخواهم دوخت

قطعه شماره ۳: گفتم چه کرده‌ام که نگاهم نمی‌کنی؟ - وآن دوستی که داشتی اول چرا کم است؟

قطعه شماره ۴ - پیداست که آخرالزمان است!: آشفتن چشم‌های مستت - دود دل یار مهربانست

قطعه شماره ۵: خوب را گو پلاس در بر کن - که همان لعبت نگارینست

قطعه شماره ۶: در قطره باران بهاری چه توان گفت؟ - در نافه آهوی تتاری چه توان گفت؟

قطعه شماره ۷ - سعدی از معشوق به ممدوح نمی‌پردازد: سخن عشق حرامست بر آن بیهده گوی - که چو ده بیت غزل گفت مدیح آغازد

قطعه شماره ۸: من بگویم ندیده‌ام دهنی - کز دهان تو تنگتر باشد

قطعه شماره ۹: کوه عنبر نشسته بر زنخش - راست گویی بهیست مشک‌آلود

قطعه شماره ۱۰: تو آن نه‌ای که به جور از تو روی برپیچند - گناه تست و من استاده‌ام به استغفار

قطعه شماره ۱۱: بس ای غلام بدیع‌الجمال شیرین‌کار - که سوز عشق تو انداخت در جهان آتش

قطعه شماره ۱۲: آن پریروی که از مرد و زن و پیر و جوان - هر که بینی دم صاحبنظری می‌زندش

قطعه شماره ۱۳: مرا به صورت شاهد نظر حلال بود - که هرچه می‌نگرم شاهدست در نظرم

قطعه شماره ۱۴: شبی خواهم که پنهانت بگویم - نهان از آشنایان و غریبان

قطعه شماره ۱۵ - تو از سنگ سخت‌تری!: هزار بوسه دهد بت‌پرست بر سنگی - که ضر و نفع محالست ازو نشان دادن

قطعه شماره ۱۶ - از او بپرس!: کسی ملامتم از عشق روی او می‌کرد - که خیره چند شتابی به خون خود خوردن؟

قطعه شماره ۱۷ - کاه و کهربا: چند گویی که مهر ازو بردار - خویشتن را به صبر ده تسکین

قطعه شماره ۱۸ - سیه گلیم: بر آن گلیم سیاهم حسد همی آید - که هست در بر سیمین چون صنوبر او

قطعه شماره ۱۹: گفتم به ره ببینم و دامن بگیرمش - کای رشک آفتاب جمال منیر تو

قطعه شماره ۲۰: وه که چه آزار بود من از مهر تو - لیک چو باز آمدی آن همه برداشتی