عَجایبْ نیِهْ مشکْ ره خطا کَسْ گویی

ته دیم و ته زلفْ که اُونْ روزه، این شویی

صد جا گلهْ باغْدیمه وَنُوشهْ بویی

هرگزْ کَسْ نَدیِهْ، سُنبُلْ آتش رویی

صد داغْ به منه دلْ دره ته ابرویی

عجبْ داغهْ این داغْ که به دلْ مه رویی

گلدستهْ ره دیمه به کنار رویی

سَرْوازمّه ته عشقْ هرچی بویی، بویی

کی دیهْ وَرْف سَرْ گُلهْ آتشْ بویی؟

وَشهْ آتش وُ ورف دَوُوئه، نَشُویی؟

اونْ خطّ نیِهْ چیره‌ره ته ماه نویی

حَیْرُونمهْ که رَیْحُونْ به خَطّ چُونْ بَرویی

از ضَعْفْ چی بَوّمْ فلکِ روسیویی

مصاحبْ ره دور کرده مه روز و شویی

یارْ که مَرْدمِ حرفْ، مهربُونْ نَوویی،

وی چه دُونّهْ مه سُوته دلْ ره چی رویی؟