اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الحادی عشر: فی الطامات و فی الاقاویل المختلفة
»
الفصل الثانی - فی الاقاویل المختلفة خدمة السلطان
»
شمارهٔ ۲۹
آن خط که از آن ماه دل افروز دمد
بر رغم من خستهٔ دلسوز دمد
تا شب دمد از روز مرا آسان است
زان می ترسم که از شبم روز دمد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این ابیات اشاره به احساسات عمیق و دلشکستگی شاعر دارند. او به زیبایی و نور ماه اشاره می‌کند که همچون دلیلی برای خستگی و آزار او می‌باشد. شاعر با وجود اینکه از سپیده‌دم شب آسوده‌تر است، اما از این می‌ترسد که روزی که با خود نور و امید می‌آورد، باعث بیداری و زنده‌بودنش شود. به طور کلی، این شعر بیانگر ترس از تغییر و مواجهه با واقعیت‌های جدید است.
هوش مصنوعی: آن خطی که از چهره‌ی زیبا و دلربای معشوق تابیده می‌شود، بر دل خسته و آرزوده من تأثیر می‌گذارد و موجب شادمانی‌ام می‌شود.
هوش مصنوعی: تا زمانی که شب به پایان نرسیده و روز جدید نیامده، همه چیز برایم راحت است. اما از این می‌ترسم که روزی به سراغم بیاید و شب به پایان برسد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.