اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة
»
شمارهٔ ۱۵۶ - الرّضا و التّسلیم
چون کار زاندازه نخواهد افزود
آن به که به هرچه هست باشی خشنود
جهد من و تو هیچ نمی دارد سود
جز آنچ نهاده اند نتواند بود
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که اگر انسان به آنچه که در اختیار دارد راضی باشد، زندگی بهتری خواهد داشت. تلاش و کوشش ما اگر به چیزی جز تقدیر و سرنوشت نیانجامد، فایده‌ای نخواهد داشت. در نهایت، آنچه مقدر شده، تغییر ناپذیر است.
هوش مصنوعی: هرچه در زندگی داریم، اگر از آن راضی باشیم و خرسند باشیم، کافی است؛ زیرا هرچه تلاش کنیم و کار کنیم، اگر بیشتر از آنچه داریم انتظار داشته باشیم، نتیجه‌ای نخواهد داشت.
هوش مصنوعی: تلاش من و تو هیچ فایده‌ای ندارد، مگر آنچه که سرنوشت برای ما مقدر کرده است، نمی‌توانیم به‌دست آوریم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
...
...
بفنود تنم بر درم و آب و زمین
دل بر خرد و علم به دانش بفنود
اول رخ خود به ما نبایست نمود
تا آتش ما جای دگر گردد دود
اکنون که نمودی و ربودی دل ما
ناچار ترا دلبر ما باید بود
ز اول که مرا عشق نگارم بر بود
همسایه به شب زناله من نغنود
کم گشت کنون ناله که عشقم بفزود
آتش چو همه گرفت کم گردد دود
آن دل ، که ببند عشق کس بسته نبود
عشق تو بیامد و ببست و بربود
ای ماه ز رشک روی تو ناخشنود
در حال دل بنده چه خواهی فرمود ؟
گر مرگ برآورد ز بدخواه تو دود
زآن دود چنین شاد چرا گشتی زود
چون مرگ ترا نیز بخواهد فرسود
از مرگ کسی چه شادمان باید بود
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.