گنجور

 
نورعلیشاه

ما هزاران گلشن اوئیم

جز گل وصل او نمی بوئیم

ز کمند خودی شده آزاد

بسته زلف آن پری روئیم

این عجب بین که در محیط بقا

عین آبیم و آب می جوئیم

خرقه زهد و جامه تقوی

جز بمینای دل کجا شوئیم

گاه درو گهی صدف گردیم

گاه دریا شویم و گه جوئیم

گاه گوئی زنیم با چوگان

گه بچوگان عشق چون گوئیم

جز بنور علی عالیقدر

راز دل کی بدیگری گوئیم