چون دید پدر که دردمند است
در عالم عشق شهربند است
برداشت ازو امید بهبود
کان رشتهٔ تب پر از گره بود
گفت ای جگر و جگرخور من
هم غل من و هم افسر من
نومیدی تو سماع کردم
خود را و ترا وداع کردم
افتاد پدر ز کار بگری
بگری به سزا و زار بگری
در گردنم آر دست و برخیز
آبی ز سرشک بر رخم ریز
تا غسل سفر کنم بدان آب
در مهد سفر خوشم برد خواب
این بازپسین دم رحیل است
در دیده به جای سرمه میل است
در بر گیرم نه جای ناز است
تا توشه کنم که ره دراز است
زین عالم رخت بر نهادم
در عالم دیگر اوفتادم
هم دور نیم ز عالم تو
می‌میرم و می‌خورم غم تو
با اینکه چو دیده نازنینی
بدرود که دیگرم نبینی
بدرود که رخت راه بستم
در کشتی رفتگان نشستم
بدرود که بار برنهادم
در قبض قیامت اوفتادم
بدرود که خویشی از میان رفت
ما دیر شدیم و کاروان رفت
بدرود که عزم کوچ کردم
رفتم نه چنان که باز گردم
چون از سر این درود بگذشت
بدرودش کرد و باز پس گشت
آمد به سرای خویش رنجور
نزدیک بدانکه جان شود دور
روزی دو ز روی ناتوانی
می‌کرد به غصه زندگانی
ناگه اجل از کمین برون تاخت
ناساخته کار، کار او ساخت
مرغ فلکی برون شد از دام
در مقعد صدق یافت آرام
عرشی به طناب عرش زد دست
خاکی به نشیب خاک پیوست
آسوده کسی است کاو در این دیر
ناسوده بوَد چو ماه در سیر
در خانهٔ غم بقا نگیرد
چون برق بزاید و بمیرد
در منزل عالم سپنجی
آسوده مباش تا نرنجی
آنکس که در این دهش مقام است
آسوده دلی بر او حرام است
آن مرد کزین حصار جان بُرد
آن مُرد در این نه این در آن مُرد
دیوی است جهان، فرشته صورت
در بند هلاکِ تو ضرورت
در کاسه‌ش نیست جز جگر چیز
وز پهلوی تست آن جگر نیز
سرو تو در این چمن دریغ است
کابش نمک و گیاش تیغ است
تا چند غم زمانه خوردن؟
تازیدن و تازیانه خوردن؟
عالم خوش‌خور که عالم این است
تو در غم عالمی، غم این است
آن مار بوَد نه مرد چالاک
کاو گنج رها کند خورَد خاک
خوش‌خور که گلِ جهان فروزی
چون مار مباش خاکْ روزی
عمر است غرض به عمر در پیچ
چون عمر نماند، گو ممان هیچ
سیم ارچه صلاح خوب و زشتی است
لنگر شکن هزار کشتی است
چون چَه مَسِتان، مدار در چنگ
بستان و بده چو آسیا سنگ
چون بستانی ببایدت داد
کز داد و ستد جهان شد آباد
چون بارت نیست باج نبود
بر ویرانی خراج نبود
زانان که جنیبه با تو راندند
بنگر به جریده تا که ماندند
رفتند کیان و دین‌پرستان
ماندند جهان به زیردستان
این قوم کیان و آن کیانند؟
بر جای کیان نگر کیانند!
هم‌پایهٔ آن سران نگردی
الا به طریق نیک‌مردی
نیکی کن و از بدی بیندیش
نیک آید نیک را فرا پیش
بد با تو نکرد هر که بد کرد
کان بد به یقین به جای خود کرد
نیکی بکن و به چَه در انداز
کز چه به تو روی برکند باز
هر نیک و بدی که در نوایی است
در گنبد عالمش صدایی است
با کوه کسی که راز گوید
کوه آنچه شنید باز گوید
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این متن به نوعی دیالوگ و احساسات عمیق بین پدر و فرزند را بیان می‌کند. پدر، نگرانی و درد فرزندش را می‌بیند و امید به بهبودی او ندارد. او از فرزند دعوت می‌کند تا در آغوشش بیفتد و به او خداحافظی کند. پدر با غم و اندوه از فرزند جدا می‌شود و به خانه خود برمیگردد. احساسات جدایی و مرگ در این شعر مشهود است، و همچنین اشاره به ناپایداری زندگی و غم‌های دنیا وجود دارد. پدر در نهایت می‌میرد و شعری از عدم آسودگی و درد در این دنیا به نمایش گذاشته می‌شود در حالی که به زندگی پس از مرگ و اهمیت نیکی و بدی پرداخته می‌شود. در نهایت، شعر با تأکید بر عواقب اعمال انسان و تاثیر آنها در دنیای دیگر به پایان می‌رسد.
هوش مصنوعی: زمانی که پدر دید که او در عشق به شدت دچار درد و رنج شده و دلش اسیر شده است، متوجه شد که وضعیتش چقدر جدی است.
هوش مصنوعی: امید به بهبودی از اوست، زیرا که آن رابطه‌ای که بین ما وجود دارد، پر از مشکل و گره‌گوری است.
هوش مصنوعی: ای جان من، تو هم غم من هستی و هم سرفرازی من.
هوش مصنوعی: احساس ناامیدی تو را شنیدم و به همین خاطر از خودم جدا شدم و تو را ترک کردم.
هوش مصنوعی: پدر از کار و زندگی به حالتی ناامید و غمگین دچار شده است و به شدت احساس ناراحتی می‌کند.
هوش مصنوعی: دستت را بر گردنم بگذار و بلند شو، آب چشمانت را بر صورتم بریز.
هوش مصنوعی: برای اینکه آماده سفر شوم، می‌خواهم در آن آب غسل بکنم. در آغوش سفر، خواب شیرینی به سراغم آمده است.
هوش مصنوعی: این لحظه آخرین وداع است و در چشم‌ها به جای سرمه، اشک و اندوه وجود دارد.
هوش مصنوعی: من در آغوش خود جایی برای ناز و نوازش ندارم، زیرا باید چیزی جمع کنم تا راهی که در پیش دارم طولانی و سخت است.
هوش مصنوعی: از این دنیای مادی وداع کردم و در دنیای دیگری قرار گرفتم.
هوش مصنوعی: من در این دنیا تنها به یاد تو زندگی می‌کنم و غم تو را به دوش می‌کشم.
هوش مصنوعی: با همه زیبایی و نازنینی که داری، به تو وداع می‌گویم، زیرا دیگر مرا نخواهی دید.
هوش مصنوعی: خداحافظ که من بار سفر را بستم و در میان کسانی که رفته‌اند جای گرفتم.
هوش مصنوعی: خداحافظی می‌کنم، زیرا در روز قیامت بار سنگینی را بر دوش دارم و به این خاطر زمین می‌افتم.
هوش مصنوعی: وداع می‌کنیم، چرا که رابطه‌ای که داشتیم از بین رفت. ما دیر به اینجا رسیدیم و در نتیجه کاروان دیگر رفته است.
هوش مصنوعی: خداحافظ، چون تصمیم به رفتن دارم و نمی‌روم که دوباره برگردم.
هوش مصنوعی: زمانی که از درود و سلام رد شد، به خداحافظی اشاره کرد و دوباره به عقب بازگشت.
هوش مصنوعی: به خانه‌اش آمد و در حال بیماری بود، نزدیک است که جانش از بدن جدا شود.
هوش مصنوعی: روزی به خاطر ناتوانی‌اش، از زندگی دل‌زده و غمگین بود.
هوش مصنوعی: ناگهان مرگ از گوشه پنهان خارج شد و در حالی که کارهای unfinished و ناتمام باقی مانده بود، کار خود را انجام داد.
هوش مصنوعی: پرنده‌ای از آسمان به آزادی درآمد و در جایگاه راستین خود آسایش یافت.
هوش مصنوعی: یک فرد بزرگ و بلندمرتبه، با دست خود که از خاک و زمین است، به تکیه‌گاه خود که در آسمان است، چنگ انداخت و به زمین نزدیک شد.
هوش مصنوعی: کسی که در این مکان ناامن و پر از اضطراب آرامش دارد، مانند ماهی است که در گردش خودش بدون هیچ دغدغه‌ای می‌درخشد.
هوش مصنوعی: در خانهٔ غم، چیزی پایدار نخواهد ماند؛ مانند برقی که به سرعت می‌درخشد و سپس ناپدید می‌شود.
در این دنیای عاریتی و زودگذر میاسای تا رنج نبینی (سپنج یعنی عاریتی، مهمان. کنایه است از دنیا)
هوش مصنوعی: کسی که در این بخشش و generosity دارای مقام و منزلت است، نمی‌تواند با دلی آرام زندگی کند.
هوش مصنوعی: مردی که از این قید و محدودیت‌ها رهایی یافته، دیگر زنده نیست، بلکه در دنیای دیگر زندگی می‌کند و در این دنیا مرده است.
هوش مصنوعی: جهان شبیه دیوی است، اما این دیو به شکل فرشته‌ای در آمده که تو را به سوی نابودی می‌کشاند.
هوش مصنوعی: در کاسه‌اش چیزی جز جگر نیست و حتی آن جگری که در کنار توست هم از همون کاسه‌اش می‌آید.
هوش مصنوعی: سرو زیبای تو در این به باغ تنهایی، متاسفانه با وجود زیبایی‌ات، نزدیک به درد و رنج است و وجودت همچون تیغی است که با نمک زخم می‌زند.
هوش مصنوعی: چقدر باید به مشکلات زندگی فکر کرد؟ چرا همیشه باید در حال دویدن و زخم خوردن باشیم؟
این عالم که شایسته‌ی شادی است بر تو غمناک است چون در غم آنی.
هوش مصنوعی: آن موجودی که در اینجا سخن از او به میان آمده، شبیه به مار است نه یک مرد ماهر و باهوش که گنجینه‌ای را رها کند و به دنبال خاک برود.
خوش بخور که گل جهان افروز هستی؛ مار نیستی که روزی (تو از این عالم) خاک خوری باشد
هوش مصنوعی: زندگی هدف و معنا دارد، اما وقتی که عمر به پایان می‌رسد، دیگر نباید به آن دل بست. وقتی زندگی تمام شد، نیازی به هیچ چیز نیست.
هوش مصنوعی: اگرچه نقره و طلا خوب و زیبا هستند، اما می‌توانند باعث مشکلات و نابودی بسیاری از زندگی‌ها شوند.
چون چاه نباش که آب را در خود نگه می‌دارد بلکه مثل سنگ آسیا باش که می‌گیرد و می‌بخشد
هوش مصنوعی: وقتی که از بهشت و زیبایی‌ها برخوردار می‌شوی، باید زحمتی بکشی و در تبادل و تعامل با دیگران تلاش کنی تا دنیای اطرافت رونق گیرد.
هوش مصنوعی: اگر چیزی برای از دست دادن نداشته باشی، به ویرانی و ضرر مالی اهمیت نمی‌دهی و نیازی به پرداخت هزینه‌ای نداری.
هوش مصنوعی: به افرادی که به تو پشت کردند و از تو دور شدند، نگاه کن تا ببینی چه کسانی هنوز در کنارت مانده‌اند.
سروران و دین‌پرستان رفتند و جهان را به زیردستان واگذاشتند (کیان یعنی کی‌ها و شاهان باستانی ایران از قبیل کیقباد و ... )
این قوم که هستند و آنها که بودند؟ ببین برجای پادشاهان کیانی چه کسانی تکیه زده‌اند!
هم‌شان و هم‌پایه آن پادشاهان کیانی نخواهی شد الا از راه نیکویی و نیک‌مردی.
هوش مصنوعی: کار خوب انجام بده و به بدی‌ها فکر کن، تا خوبی به تو نزدیک‌تر شود.
هوش مصنوعی: هر کس بدی کرده است، در واقع آن بدی را از روی نیت و اراده خود انجام داده و این کار به خود او برمیگردد.
نیکی کن؛ حتی اگر به یک چاه نیکی و بخشش کنی آنرا روزی به تو برخواهد گرداند.
در گنبد عالم هر نوایی، زشت یا زیبا؛ همان انعکاس و برگشت را دارد. هر نیک و بد که می‌کنی همان به تو برمیگردد.
هوش مصنوعی: اگر کس با کوه راز و سخنی در میان بگذارد، کوه نیز آنچه را که شنیده است، دوباره بازگو می‌کند. یعنی وقتی با طبیعت یا کسی که سکوت و استقامت دارد، صحبت کنیم، ممکن است آن رازها را به دیگران منتقل کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی آهنگهایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال ۳ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 شما حاشیه بگذارید ...
reply flag link
reply flag link
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.