شکر لله کاین شکسته خامه‌ام

سر ببرد این چامهٔ غم‌نامه‌ام

چشم آن دارم که فرزند رسول

برنهد این چامه را خط قبول

حق پذیرفتن از شبان مهمانیش

شیر پیش آوردن از نادانیش

من شبان موسیم و بنچامه شیر

جای عفو است ای شه پوزش‌پذیر

دست من گیر ای شه آزاده‌ام

که من از مادر حسینی‌زاده‌ام

گر کبایر ور صغایر کرده‌ام

برمگیر از روی عصیان پرده‌ام

تو سلیمانی من آن مرغ نحول

از من این پای ملخ می‌کن قبول

رحم کن ای خواجه بر بی‌زادیم

نامۀ من کن خط آزادیم

بارالها ای کریم ذوالمنن

مگسل از دامان این شه دست من

بس که دلسوز آمد این نظم زده

آمد از هاتف به نام آتشکده

شکر کاین منظومهٔ مشکین‌ختام

در هزار و سی‌صد و نُه شد تمام