دوش مرغان چمن نعرهٔ مستانه زدند

آتشی در دل شوریدهٔ دیوانه زدند

زاهدان خیمهٔ عشرت سوی میخانه زدند

خیز کز باد صبا زلف سمن شانه زدند

ساقیان جام جم از بادهٔ حمرا کردند

شاهدان باده به روی گل و ریحان خوردند

می‌فروشان می گلرنگ به خون پروردند

وز گل و سبزه بساطی به چمن گستردند

نوبهار آمد و گل‌های چمن بشکفتند

بلبلان راز دل خویش ز کس ننهفتند

غنچه را دوش چو یاقوت دهن می‌سفتند

عندلیبان سحرخیز به گل می‌گفتند

ساقیا رطل گران ده که ز خلوت رستیم

سخن توبه مگو بیش که ما بشکستیم

بنشین کز می نوشین لبت سرمستیم

با گل و لاله چو امروز به می بنشستیم

باده نوشان که چو من معتکف خمارند

وقت آن است که خاطر به چمن بسپارند

ابر می‌گرید و مرغان چمن می‌زارند

هوس سرو و گل، آن‌ها که چو ناصر دارند