ای پری چهره لبی چون گل خندان داری

قد چون سرو رخ چون مه تابان داری

بر سر خود هوس گشت گلستان داری

جانب غیر ز خط سلسله جنبان داری

خاطر جمع مرا چند پریشان داری

مدتی شد که مرا بی سر و سامان داری

چند چون گل ز غمت جامه جان چاک زنم

چند آتش به سرا پرده افلاک زنم

پا به دامن کشم و بر سر خود خاک زنم

سنگ بر دارم و بر سینه غمناک زنم

تیغ از دست تو بر جان هوسناک زنم

آتش افروزم و بر دیده نمناک زنم

بس که سودا زده زلف دو تای تو منم

با قد خم شده در دام بلای تو منم

همچو خورشید فلک کاسه گدای تو منم

چون شفق کشته شمشیر جفای تو منم

دست برداشته از بهر دعای تو منم

راست گویم سبب نشو نمای تو منم

ناله اهل غرض ای مه من گوش مکن

سایه خویش به این قوم هماغوش مکن

باده خیره نگاهان هوس نوش مکن

با چنین طایفه چون شیشه می جوش مکن

نرگس خویش تو از سرمه سیه پوش مکن

غیر را دیده مرا باز فراموش مکن

روی بر تافتن و ناز تو را بنده شوم

جلوه سرو سرافراز تو را بنده شوم

شیوه نرگس غماز تو را بنده شوم

نگه چپ غلط انداز تو را بنده شوم

ناخن چنگل شهباز تو را بنده شوم

چهره آئینه پرداز تو را بنده شوم

غیر را شمع شبستان شده‌ای حیف از تو

یار این جمع پریشان شده‌ای حیف از تو

سرو بیرون گلستان شده‌ای حیف از تو

با خزان دست گریبان شده‌ای حیف از تو

خط برآورده و حیران شده‌ای حیف از تو

این زمان بی‌سر و سامان شده‌ای حیف از تو

روشن از روی تو گردیده چراغ دگران

شده یی مرهم کافوریی داغ دگران

از رخت رنگ گرفته گل باغ دگران

نکهت زلف تو پیوسته دماغ دگران

مست و سرخوش شده چشمت ز ایاغ دگران

هست پیوسته نگاهت به سراغ دگران

پیش از آن دم که ز خط حسن تو زایل گردد

غمزه ات هر طرفی در طلب دل گردد

لشکر شام به صبح تو مقابل گردد

کار با سلسله زلف تو مشکل گردد

لب شکر شکنت زهر هلاهل گردد

پایت از آبله سد ره منزل گردد

از سر کوی تو امروز سفر خواهم کرد

سود خود صرف به سودای دگر خواهم کرد

ابروی سیمبری مد نظر خواهم کرد

شکوه از زلف پریشان تو سر خواهم کرد

دامن خویش پر از خون جگر خواهم کرد

از گلستان تو چون آب گذر خواهم کرد

از پریشان نظری پا نکشیدی هرگز

سر از این شعله سودا نکشیدی هرگز

گردن از بزم چو مینا نکشیدی هرگز

دامن از خار تمنا نکشیدی هرگز

یوسفی درد زلیخا نکشیدی هرگز

غم بیداریی شب‌ها نکشیدی هرگز

از من ای شوخ مکدر شده‌ای دانستم

یار با مردم دیگر شده‌ای دانستم

شوخ و بی‌باک و ستمگر شده‌ای دانستم

شعله جان سمندر شده‌ای دانستم

مایل باده و ساغر شده‌ای دانستم

طالب کیسه پر زر شده‌ای دانستم

ای خوش آن روز که هر سو نگرانت بینم

خار در پا و چو گل جامه درانت بینم

زیر مشق نظر کج نظرانت بینم

روی گردان شده یی بی بصرانت بینم

چون گل افتاده به چشم دگرانت بینم

آخر دولت حسن گذرانت بینم

مدتی بر سر کوی تو دویدیم بس است

خاک پایت به سر و دیده کشیدیم بس است

چون گل از دست غمت جامه دریدیم بس است

گفتگوها ز برای تو شنیدیم بس است

قطره ای از می وصل تو چشیدیم بس است

چند روزی به وصال تو رسیدیم بس است

چند چون زلف خود ای شوخ پریشان باشی

شعله جان من بی سر و سامان باشی

بهر خون ریختم تیر چو مژگان باشی

تیغ خون ریز به کف بر زده دامان باشی

همره غیر تو همچون گل خندان باشی

چیست باعث که به من دست و گریبان باشی