ای چراغ سلطنت را رونق از سیمای تو

زینت تاج و رواج و تخت سرتاپای تو

جامه زیب افتاده شاها قامت رعنای تو

ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو

در چمنزار عطایت بحر و کان یک شبنم است

همچو باغ دلکشا دهر از جمالت خرم است

این ندا از چرخ مینا فام هر صبحدم است

گرچه خورشید فلک چشم و چراغ عالم است

ای بنای ملک از ذات تو باشد پایدار

مانده یی امروز از شاهان پیشین یادگار

عمرها شد خضر می گوید ز غیب ای شهریار

آنچه اسکندر طلب کرد و ندادش روزگار

ای ز بیمت بر سر شاهان هوای تاج نیست

کار خصمت در جهان غیر از خراج و باج نیست

سایلان را جز در این بارگه معراج نیست

عرض حاجت در حریم حضرت محتاج نیست

سیدا از مدح شه دل شادمانی می کند

روز و شب با عیش و عشرت زندگانی می کند

با می و ساقی و مطرب کامرانی می کند

خسروا پیرانه سر حافظ جوانی می کند