در چمن گل چو حدیث تو شنیدن گیرد

بر سر شاخ دل غنچه طپیدن گیرد

آب چون موج به هر سوی دویدن گیرد

در گلستان چو نسیم تو وزیدن گیرد

گر لبت میل سوی باده بی غش سازد

جام را در نظر خلق پریوش سازد

خویش را عکس چو پروانه بلاکش سازد

چون رخت آئینه را خرمن آتش سازد

تندخویی که مرا ریخته آتش به وطن

به صد افسانه و افسون نشود یار سخن

نیست او را جز از حال دل خسته من

در دلش سوز نهانم شود آن دم روشن

سینه ام آرزوی ناوک مژگان دارد

در تنم جان هوس خنجر جانان دارد

همچو بلبل همه شب ناله و افغان دارد

بی قراری دل از آن زلف پریشان دارد

سیدا در سرت افتاده تمنای وصال

عمر خود صرف مکن در پی این امر محال

با چنین حال خراب و به قد همچو هلال

آصفی چند روی در پی این طرفه غزال