بهار آمد بکش در باغ رخت کامرانی را

ز عکس باده گلگون ساز رنگ زعفرانی را

اگر چون خضر می خواهی حیات جاودانی را

مده از دست در پیری شراب ارغوانی را

دلا در عشق خود را با غم و اندوه پروردی

سر پر درد خود را در چمن بیهوده آوردی

عبث بر گرد شمع خویش ای پروانه می گردی

به عاشق می دهی تعلیم جان دادن چه بی دردی

فلک با من هلال خویش را تا چند بنماید

گره از رشته من ناخن تدبیر بگشاید

به هر کس هر چه می سازم هماندم پیش میاید

ندامت چون لب من در ته دندان بفرساید

به سر شب تا سحر سودای آن روی چو مه دارم

به کنج ناامیدی شکوه از بخت سیه دارم

درون سینه همچون داغ ته بر ته دارم

چه خونها می خورم در پرده دل تا نگه دارم

نقاب زلف از رخسار خود روزی که بگشایی

ز حسن خویش معجزها با هل شوق بنمایی

چه باشد گر به سوی ما قدم را رنجه فرمایی

به امیدی که چون باد بهار از در برون آیی

مرا دوران اگر تا روز محشر می دهد محنت

به خود می نوشم و ماننده گل می کنم عشرت

در این گلزار نتوانم کشیدن از خسی منت

زبون کس نیم چون باد صبح از پرتو همت

شبی در خانه من آمد آن گلگون قبا صایب

زجا چون سیدا برخاستم کردم دعا صایب

به تیغش وقت کشتن بس که کردم ماجرا صایب

عجب دارم که بر دارد دگر عذر تو را صایب