دیده را عمری به مردم آشنا کردم نشد

سینه را آئینه صدق و صفا کردم نشد

با بد و نیک جهان عهد و وفا کردم نشد

در دل هر کس ز روی مهر جا کردم نشد

مدتی چون سایه بودم در قفای شیخ و شاب

روزگاری همنشین بودم به مینای شراب

سر به تنهایی برآرم بعد ازین چون آفتاب

پاس خاطر تا به کی دارم درین دیر خراب

مهربانی ها نمودم دوستان خویش را

باز با مدح و ثنا کردم زبان خویش را

چون قلم گویم من اکنون داستان خویش را

خاک پای هر یک از همصحبتان خویش را

مجلس اغیار روشن کرده است آن می پرست

ای مسلمانان چه باید کرد با آن شوخ مست

در فراق زلف کافر کیش می خوردم شکست

آبروی رفته را می خواستم آرم به دست

سیدا دارم دلی چون غنچه گل پر ز خون

کوکب بختم در آب افتاده طالع شد زبون

می روم زنجیر در پا در بیابان جنون

بس که ناکام از دل آفاق افتادم برون