یوسف من پیرهن چاک از زلیخای کیئی

همچو خورشید فلک سرگرم سودای کیئی

بی خود از رخسار ماه عالم آرای کیئی

ای جهانی محور رویت محو سیمای کیئی

در گلستان سرو و قمری در تمنای تواند

نرگس و بادام محو چشم شهلای تواند

روز و شب خورشید و مه هنگامه آرای تواند

شمع و گل چون بلبل و پروانه شیدای تواند

سنبل از آشفتگان حلقه گیسوی تست

لاله از خونین دلان چهره نیکوی تست

هرکه را بینم مقید با سجود در کوی تست

عالمی را روی دل بر قبله ابروی تست

بسته ای از گفتگو تا آن دو لعل آبدار

می روم از جای با اندک نسیمی چون شرار

چیست این بی تابیت امروز ای آتش عذار

چون دل عاشق نداری یک نفس جایی قرار

در میان خلق تا افتاده غوغای بهشت

بر سر هر کس چو کاکل هست سودای بهشت

از چه رو نبود تو را در دل تمنای بهشت

چشم می پوشی ز گلگشت تماشای بهشت

کرده یی فرش خزان رخت بهار خویش را

داده یی از کف عنان اختیار خویش را

گر به جنت افگنی در حشر کار خویش را

نشکنی از چشمه کوثر غمار خویش را

رفته یی چون سیدا از فکر گیسویی ز هوش

سنبل آسا می کشی بار پریشانی به دوش

حلقه کاکل تو را پیوسته می گوید به گوش

نیست غمازی طریق عاشقان پرده پوش