ای مه من خانه زین جلوه گاه خود مکن

عالمی را روز محشر دادخواه خود مکن

آتش غیرت به جان بیگناه خود مکن

سرمه را هم محرم چشم سیاه خود مکن

سرو با آن سرفرازی قامتت را چاکر است

باغ با این رنگ و بو حسن تو را انشاگر است

گرچه گل در نازکی مشهور در بحر و بر است

خاطرم شرم و حیا از برگ گل نازکتر است

تا به کی با ما نمی سازی ز استغنا نگاه

پایمال مور گردد آخر این روی چو ماه

تا تو یک دم چشم بر هم می زنی چون دود آه

لشکر غارتگر خط می رسد از گرد راه

جلوه قد تو گر از ناز دامن بر زند

باغبان از گلستان از سرو قمری دل کند

غمزه ات در بزم خوبان مست خود را افگند

رنگ بر رخساره عصمت میان را بشکند

تا شدم چون سیدا در حلقه زلفت اسیر

جز دعای جان تو چیزی ندارم در ضمیر

در میان دلبران خواهی که باشی بی نظیر

پند صایب را تو در گوش غرور حسن گیر