گنجور

 
مولانا
مولانا » دیوان شمس » غزلیات »

غزل شمارهٔ ۲۱۲۹

نَحْنُ إِلَیٰ سَیِّدِنَا رَاجِعُون

طَیِّبَةَ النَّفْسِ بِهِ طَائِعُون

سَیِّدُنَا یُصْبِحُ یَبْتَاعُنَا

أَنْفُسَنَا نَحْنُ لَهُ بَائِعُون

یَفْسُدُ إِنْ جَاعَ إِلَیٰ مَأْکَلٍ

نَحْنُ إِلَیٰ نَظْرَتِهِ جَائِعُون

سَوْفَ تُلَاقِیهِ بِمِیعَادِهِ

تَحْسَِبُ أَنَّا أَبَدًا ضَائِعُون؟