در غیب پر، این سو مپر ای طایر چالاک من
هم سوی پنهان خانه رو ای فکرت و ادراک من
عالم چه دارد جز دهل از عیدگاه عقل کل؟
گردون چه دارد جز که که از خرمن افلاک من؟
من زخم کردم بر دلت مرهم منه بر زخم من
من چاک کردم خرقه‌ات بخیه مزن بر چاک من
در من از این خوشتر نگر کآب حیاتم سر به‌سر
چندین گمان بد مبر ای خایف از اهلاک من
دریا نباشد قطره‌ای با ساحل دریای جان
شادی نیرزد حبه‌ای در همّت غمناک من
خرگوش و کبک و آهوان باشد شکار خسروان
شیران نر بین سرنگون بربسته بر فتراک من
دل‌های شیران خون شده صحرا ز خون گلگون شده
مجنون‌کنان مجنون شده از شاهد لولاک من
گر کاهلی باری بیا درکش یکی جام خدا
کوه احد جنبان شود برپرد از محراک من
جامی که تفش می‌زند بر آسمان بی‌سند
دانی چه جوشش‌ها بود از جرعه‌اش بر خاک من
آن باده بر مغزت زند چشم و دلت روشن کند
وانگه ببینی گوهری در جسم چون خاشاک من
عالم چو مرغی خفته‌ای بر بیضه پرچوژه‌ای
زان بیضه یابد پرورش بال و پر املاک من
روزی که مرغ از یک لگد از روی بیضه برجهد
هفت آسمان فانی شود در نو بیضه پاک من
خری که او را نیست بن میگوید ای خاک کهن
دامن گشا گوهر ستان کی دیده‌ای امساک من؟
در وهم ناید ذات من اندیشه‌ها شد مات من
جز احولی از احولی کی دم زند ز اشراک من؟
خامش که اندر خامشی غرقه‌تری در بی‌هشی
گرچه دهان خوش می‌شود زین حرف چون مسواک من
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به تأمل در درون و جستجوی معنای عمیق زندگی می‌پردازد. شاعر به طائر چالاک خطاب می‌کند که نباید به ظاهر امور توجه کند و به سمت درون و ادراک خودش برود. وی بر این نکته تأکید می‌کند که زندگی و عالم، جز ظواهر فریبنده چیز دیگری ندارند و شادی‌های گذرا ارزش چندانی ندارند.
شاعر از زخم‌ها و دردهای خود میگوید و به جای التیام زخم دیگران، از دیگران می‌خواهد که به عمق وجود او نگریسته و امید و حیات را در او جستجو کنند. او تأکید می‌کند که درون انسان باید از ظواهر و گمان‌های منفی رها شود و به جوشش‌های درونی خود توجه کند.
شاعر با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا به ترسیم حالاتی از عشق، انتظار و آگاهی می‌پردازد و به ما یادآوری می‌کند که برای درک حقیقت زندگی باید از بازی‌های دنیوی فراتر رفت و به سرچشمه‌ی حیات درونی خود دست یافت. در نهایت، نقش آگاهی و خلوص در درک وجود خود و دوری از غفلت را بیان می‌کند.
هوش مصنوعی: ای پرنده‌ی تندپرواز، در دنیای پنهان و نامشخص پرواز نکن. به سوی آن خانه‌ی نهان برو؛ جایی که فکر و اندیشه‌ام در معنای عمیق‌تری سیر می‌کند.
هوش مصنوعی: جهان چه چیزی دارد جز صدا و هیاهو که ناشی از جشن عقل کل است؟ آسمان چه چیز بیشتری دارد جز صدای زوزه‌ای که از دروکردن ستارگان و دانش‌ها می‌آید؟
هوش مصنوعی: من دلم را زخم کرده‌ام، نیازی به مرهم تو بر زخم من نیست. من لباس‌ات را پاره کرده‌ام، پس دیگر بر چاک من بخیه نزن.
هوش مصنوعی: در من چیزی بهتر از این نیست که آب حیاتم را فراموش نکنی و همواره از بدگمانی درباره‌ام دوری کنی، زیرا از خطر نابودی من پرهیز کن.
هوش مصنوعی: اگر دریا نباشد، وجود یک قطره در ساحل معنای واقعی ندارد. شادی‌ای که از دل بر می‌خیزد، در برابر دیوانه‌وار بودن من، برآیندی ناچیز است.
هوش مصنوعی: خرگوش، کبک و آهوها باید طعمه شاهان باشند، همان‌طور که شیرهای نر به راحتی شکار می‌کنند و دشمنان را به زمین می‌زنند؛ این گونه است که من نیز با ترفندهایم می‌توانم آنها را به دام بیندازم.
هوش مصنوعی: دل‌های دلیران پژمرده و خونین شده است، صحرا به خاطر خون عشق پرشنگ و عاشقانه‌ای که تابیده، به حالت جنون درآمده است؛ همه اینها به خاطر زیبایی و شگفتی معشوقه‌ای است که جان را به آتش عشق می‌کشاند.
هوش مصنوعی: اگر در انجام کاری سهل‌انگاری کنی، بیا و آن را با جدیت بپذیر. یکی از قدرت‌های الهی که میتواند کوه احد را به لرزه درآورد، میتواند از وجود من و از چالشی که با آن رو به رو هستم، بهره‌برداری کند.
هوش مصنوعی: جامی که به آسمان شعله می‌زند، نشان‌دهنده‌ی اثرات و تأثیرات عمیق و عظیمی است که از یک قطره‌اش بر زمین و زندگی من ایجاد می‌شود. این اشاره به نشانه‌های بالندگی و شکوفایی دارد که از منابع پنهان و ارزشمندی سرچشمه می‌گیرد.
هوش مصنوعی: این شراب بر روح و فکر تو تاثیر می‌گذارد و دل و چشمت را روشن می‌کند. سپس خواهی دید که در وجودت گوهر و ارزشی وجود دارد که ممکن است به اندازه‌ی خاشاک به نظر بیاید.
هوش مصنوعی: عالم مانند مرغی خواب آلود است که بر تخم خود نشسته و از آن تخم بال و پر خود را می‌سازد. این زمین و املاک من نیز به همین نوع از پرورش و شکوفایی نیاز دارند.
هوش مصنوعی: روزی در صورتی که مرغی از روی تخم خود با یک پرش بپرد، هفت آسمان نابود می‌شود و تخم ناز پاک من به وجود می‌آید.
هوش مصنوعی: خر بی‌خبر از خود میگوید ای خاک باستانی، دامن خود را باز کن و نشان بده که چه دُره‌هایی درون خود داری. آیا هیچ‌گاه این‌گونه ترس و تنگ‌نظری من را دیده‌ای؟
هوش مصنوعی: منطق و تفکر نمی‌تواند به ذات من برسد، زیرا تمام اندیشه‌ها در برابر من کم‌افزاری هستند. جز حالت‌های مختلفی از خودم، چه چیز دیگری میتواند درباره‌ی من صحبت کند؟
هوش مصنوعی: سکوت کن، زیرا در خاموشی بیشتر در غفلت غرق می‌شوی؛ هرچند که سخن گفتن ممکن است مانند مسواکی دهان را خوشبو کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال ۶ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
reply flag link
reply flag link
reply flag link
reply flag link
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.