چشمم سفید شد به رهت گل‌عذار من

بود این شکوفه‌ی شجر انتظار من

شادم که در هوای تو خاکم بباد رفت

شاید صبا بکوی تو آرد غبار من

خاکم شود ز ریگ روان بیقرار تر

بعد از وفات اگر گذری بر مزار من

چون شمعم از غمت همه تن صرف اشک شد

از بس گریست دیده شب زنده‌دار من

افشاند برگ و بذر غمت نخل عمر آه

کاخر ز دوری تو خزان شد بهار من

من شب ز روز بی‌تو ندانم که فرق نیست

از تیرگی میانه لیل و نهار من

مشتاق روز و شب من و کنج غمش ولی

آسوده از من و غم من غمگسار من