گنجور

 
مشتاق اصفهانی
مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » غزلیات »

شمارهٔ ۲۲۹

ربود دوش چنان باده وصال تو هوشم

که تا صباح قیامت خراب باده دوشم

بحشر هم عجب از جور یار نیست که چون نی

برآورد چو زخاکم درآورد بخروشم

نه خود بحرف تو گویا شوم که شوق تو باشد

کلید قفل لب بسته و زبان خموشم

مرا چه سود زهم بزمیت که باتو نباشد

رهین گفت‌وشنو هیچگه زبانم و گوشم

بساغرم همه مشتاق زهر و شاد از اینم

که چرخ دل نخراشد ز نیش منت نوشم