آینه بردار و حسن جان فزای خویش بین
انتخاب نسخهٔ صنع خدای خویش بین
در خرامش بر قفا چشم افکن ای زنجیر مو
یک جهان مجنون کشان اندر قفای خویش بین
ای که برافتادگان چون باد میرانی سمند
یک ره آخر زیر پای باد پای خویش بین
ای که در مهد همایون میروی سلطان صفت
از زکوة سلطنت سوی گدای خویش بین
ای جمالت شمع صد پروانه سر برکن ز بام
مرغ جان را پرزنان گرد سرای خویش بین
از قبای تنگ بیرون‌آ و جیب یوسفان
تا به دامن چاک از رشگ قبای خویش بین
بینوا در دهر بسیار است اما محتشم
بینوای توست سوی بینوای خویش بین
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر از شاعری نامی به توصیف زیبایی‌ها و ویژگی‌های انسانی می‌پردازد. شاعر از مخاطب می‌خواهد که خود را در آینه ببینید و به انتخاب و ویژگی‌های خویش پی ببرد. او به فخر و زیبایی خود اشاره می‌کند و از شخصی که در موقعیت‌های مختلف زندگی حرکت می‌کند، می‌خواهد تا به جایگاه و هویت واقعی خود توجه کند. شاعر همچنین تأکید می‌کند که در دنیای پر از فقر و نیاز، هر شخص باید به وضعیت دیگران و گدایان توجه کند و از خودخواهی فاصله بگیرد. در نهایت، او به زیبایی و جذابیت خود اشاره می‌کند و می‌گوید که هیچ‌کس در دنیای کنونی نباید فراموش کند که به بینوایان و افرادی که نیازمند کمک هستند، توجه کند.
هوش مصنوعی: آینه را بردار و زیبایی خود را تماشا کن و به زیبایی‌های خلقت خداوند توجه کن.
هوش مصنوعی: به آرامی و با جذبه‌ای خاص حرکت کن و به پشت‌سرت نگاه کن. ای زنجیر مویی که باعث مجنونیت بسیاری شده‌ای، ببین که چگونه افراد زیادی از عاشقانت از تو پیروی می‌کنند.
هوش مصنوعی: ای کسی که به زمین‌افتادگان رسیدگی می‌کنی و مانند باد به حرکت درمی‌آیی، آخرین لحظه را زیر پای سرنوشت خود مشاهده کن.
هوش مصنوعی: ای کسی که با مقام و بزرگی در زندگی قدم می‌گذاری، ای کسی که مانند یک پادشاه رفتار می‌کنی؛ به یاد داشته باش که بخشی از ثروت و قدرتت را باید به فقیران و نیازمندان اختصاص دهی.
هوش مصنوعی: ای زیبایی تو همچون شمعی است که پروانه‌های زیادی دور آن می‌چرخند. از بالای بام برگرد و نگاه کن که چگونه جان ادمی به دور خانه‌ات می‌چرخد.
هوش مصنوعی: از لباس تنگ بیرون بیا و جیب یوسف‌ها را پر کن تا دامن چاک خود را از حسادت لباس خود ببینی.
هوش مصنوعی: در این جهان، افراد بینوا و فقیر زیادی وجود دارند، اما از بین همه آنها، کسی که به تو احترام می‌گذارد و به حالت تو اهمیت می‌دهد، همان بینوای خودت است. به افراد نیازمند و بی‌چاره نزدیکتر بیندیش.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
طره شبرنگ و جعد مشکسای خویش بین
در خم هر موی صد دل مبتلای خویش بین
بر لب بام آ شبی هر سو چو من افتاده ای
سر نهاده زیر دیوار سرای خویش بین
برنشان پای تو رخ سوده ام شب تا سحر
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.