شاه دین را بود شور محشر

بر سر نعش شهزاده اکبر

ای شکیب دل آرام جانم

ای روان تن ناتوانم

ای جگر گوشۀ مهربانم

ای علی اکبرِ نوجوانم

تو همای حقیقت نشانی

شاهباز بلند آشیانی

از چه در خاک و در خون طپانی

ای علی اکبر نوجوانم

چهره ات یک فلک آفتابست

طره ات یک جهان مشک نابست

ای دریغا که در خون خضا بست

ای علی اکبر نوجوانم

ای پر از زخم کین اینچه حالست

این حقیقت بود یا خیالست

یکتن و این جراحت محالست

ای علی اکبر نوجوانم

حیف از آن طلعت ماه رخسار

حیف از آن قامت سرو رفتار

حیف از آن منطق شهد گفتار

ای علی اکبر نوجوانم

حیف از آن قدّ با اعتدالت

حیف از آن شاخ طوبی مثالت

دست کین تیشه زد بر نهالت

ای علی اکبر نوجوانم

حیف از آن مشگسا سنبل تر

حیف از آن جعد و موی معنبر

دل ز داغت چه عودی بمجمر

ای علی اکبر نوجوانم

حیف از آن روی و موی نبوت

حیف از آن روز و بازو و قوت

داد از این قوم دور از مروت

ای علی اکبر نوجوانم

لعل خشک تو ای لؤلؤ تر

قوت جان بود و یاقوت احمر

گرچه مرجان ما را زد آذر

ای علی اکبر نوجوانم

ای عقیق لبت کهربائی

کی شود غنچه لب گشائی

عندلیبانه گوئی توائی

ای علی اکبر نوجوانم

بود امیدم ای نازنینم

بزم دامادیت را بچینم

حجلۀ شادیت را ببینم

ای علی اکبر نوجوانم

ای دریغا ز ناکامی تو

جان فدای خوش اندامی تو

وانقد و قامت نامی تو

ای علی اکبر نوجوانم

حیف از آن لالۀ ارغوانی

شد خزان در بهار جوانی

خاک غم بر سر زندگانی

ای علی اکبر نوجوانم

وای بر حال لیلای مجنون

گر به بیند ترا غرقه در خون

با دل زار او چون کنم چون

ای علی اکبر نوجوانم

روی دردشت و هامون گذارد

یا سر نعش تو جان سپارد

طاقت این مصیبت ندارد

ای علی اکبر نوجوانم

آه اگر عمۀ مستمندت

بیند این زخم بیچون و چندت

تا قیامت بود دردمندت

ای علی اکبر نوجوانم

خواهرت روز و شب می گدازد

یا بسوزد ز غم یا بسازد

کو برادر که او را نوازد

ای علی اکبر نوجوانم