به طاهر علی آباد شد جهان کمال

گرفت عدل نظام و فزود ملک کمال

رود به حکم وی اندر فلک مدار و مسیر

وزد به امر وی اندر هوا جنوب و شمال

چو مهر مملکت از صدر او فروخته روی

چو چرخ مفخرت از قدر او فراخته یال

ز بهر ساوش زاید ز خاک زر عیار

ز بهر جودش روید ز سنگ سیم حلال

نشاط طبع جز از بزم او ندید پناه

امید روح جز از جود او نیافت منال

هژبر هیبت او بر عدو گذارد چنگ

همای دولت او بر ولی گشاید بال

به روز بخشش دستش به مال داد جواب

همای دولت او بر ولی گشاید بال

به روز بخشش دستش به مال داد جواب

هر آن کسی که مر او را به مدح کرد سؤال

زهی بزرگی کت هست بر سپهر محل

زهی کریمی کت نیست در زمانه همال

اگر چه رای تو بی شک به قدر کیوانست

به نام ایزد بر ملک مشتریست به فال

تو آن کریم خصالی که چشم چرخ بلند

درین زمانه نبیند چو تو کریم خصال

به حشمت تو چنان شد جهان که بیش زباد

نه زرد گردد برگ و نه چفته گردد نال

عدو ز بار غم ار چه خمیده چوگانست

همی چو گوی نیابد ز زخم سهم تو هال

زوال دشمن دین در کمال دولت تست

کمال دولت شاهیت را مباد زوال

هزار رحمت بر سال و ماه و روز تو باد

که روز بخت تو ماه است و ماه عمر تو سال

بزرگوار خدایا به حال من بنگر

که چون بگشت و همی گردد از جهان احوال

وداع کرد مرا دولت نکرده سلام

فراق جست ز من پیش از آنکه بود وصال

چو باد دی دم من سرد و دم نیارم زد

که دل به تنگی میم است و تن به کوژی دال

درین حصار و در آن سمج تاریم که همی

نیارد آمد نزدیک من ز دوست خیال

ز رنج لرزان چون برگ یافته آسیب

به درد پیچان چو مار کوفته دنبال

گهی ز رنج بپیچم گه از بلا بطپم

چو شیر خسته به تیر و چو مرغ بسته به بال

دلم ز محنت خون گشت و خون همی گریم

همه شب از غم عورات و انده اطفال

چه تنگ روزی مردم که چرخ هر ساعت

در افکند به ترازوی روزیم مثقال

تنم هنوز نگشته ست هم به پیری پیر

ولیک رویی دارم چو روی زالی زال

بدان درست که در حبس و بند بنده تو

عقاب بی پر گشته ست و شیر بی چنگال

ز پیش آنکه زادرار تو بگشتم حال

نشسته بودم با مرگ در جدال و قتال

به فرش و جامه توانگر شدم همی پس از آنک

به حبس جامه من شال بود و فرش بلال

نگاه کن که چگونه زید کسی در حبس

که فرش و جامه او از بلال باشد و شال

غلامکی که جوالیست آنچه او دارد

ز بیم سرما هر شب فرو شدی به جوال

من و غلام و کنیزک بدان شده قانع

که هر سه روز همی یافتیم یک من کال

چو من ندیدم رویینه و برنجینه

ز بس ضرورت قانع شدم همی به سفال

سخن نگفتم چون نرم آن سفال نبود

سفال که دهد چون نیست خود به قدر سفال

بساختی همه اسباب من خداوندا

شدم ز بخشش تو نیک روز و نیکو فال

چو نوعروسان دادی مرا جهاز که هست

چو نوعروسان پایم ز بند در خلخال

ثنای من شنو و از فساد من مشنو

حدیث حاسد مکار و دشمن محتال

خدای بیچون داند که هر چه دشمن گفت

دروغ گفتم دروغ و محال گفت محال

ز رنج و غم نبود هیچ ترس و باک ولی

مرا بخواهد کشتن شماتت جهال

رهی جاه توام لازمست نان رهی

عیال جود توام واجبست حق عیال

ز کس ننالم جمله من از هنر نالم

از آنکه بر تن من جز هنر نگشت وبال

شود به آب گشوده گلو و حیلت چیست

که در گلوی من آویخته است آب زلال

درآمدم پس دشمن چو چرغ وقت شکار

چو چرز برزد ناگه بریش من پیخال

گر او ازین پس گوریش خواندم شاید

وزین حدیث نباید مرا نمود ملال

چو تیغ کند و سیه شد به حبس خاطر من

سپید و بران گردد به یک فسان و صقال

درخت من که همی سایه بر جهان گسترد

نیافت آب و همه خشک شد به استیصال

کنون ز شاخ من ار بار مدح خواهی جست

به دست خویش کن ای دوست مرمرا ز نهال

مرا بدان تو که در پارسی و در تازی

به نظم و نثر ندارد چو من کس استقلال

زبانم ار بنگردد به هر بیان گردد

بیان حکمت سست و زبان دانش لال

گواست بر من ایزد که هر امید که هست

به فضل تست پس از فضل ایزد متعال

بکند چرخت مسعود سعد ریش مکن

چو نال گشتی از رنج و ناله بیش منال

مجوی رزم که بازوت را بشد نیرو

مدار یاره که بازوت را نماند مجال

کریم طبعا رادا به خرمی بنشین

نشاط جوی و کرم کن به طبع نیک سگال

چو سبز گشت چمن لعل می ستان ز بتی

که بر سپیدی رویش بود سیاهی خال

همیشه تا بر دانش به حق گشاده بود

در ثواب و عقاب از ره حرام و حلال

به جشن و بزم تو مدحت ستان و خواسته ده

به مهر و کینه تو ناصح نواز و حاسد مال

چو مهر تابان تاب و چو چرخ گردان گرد

چو ابر باران بار و چو سرو بالان بال

گشاده چشم به دیدار ساقی و معشوق

کشیده گوش به آواز مطرب و قوال

همیشه باد بقای تو در کمال شرف

وزان کمال و شرف دور باد چشم زوال