دوال رحلت چون بر زدم بر کوس سفر

جز از ستاره ندیدم بر آسمان لشکر

چو حاجیان ز می از شب سیاه پوشیده

چو بندگان زمجره سپهر بسته کمر

به هست و نیست در آرد عنان من در مشت

چو دو فریشته ام از دو سو قضا و قدر

مباش و باش ز بیم و امید با تن و جان

مجوی و جوی ز حرص و فتوح در دل و سر

مرا به چون شود و کاشکی و شاید بود

حذر نگاشته در پیش چشم یک دفتر

اگر چه خواند همی عقل مرمرا در گوش

قضا چو کارگر آمد چه فایده ز حذر

گه از نهیبم گم شد همی چو ماران پای

گهم ز حرص برآمد همی چو موران پر

تن از درنگ هراس و دل از شتاب امید

به طؤ و سرعت کیوان همی نمود و قمر

چو خار و گل ز گل و خار روی و غمزه دوست

ز تف و نم لب من خشک بود و مژگان تر

وگرنه گیتی خشک از تف دلم بودی

ز اشگ چشمم بر خنگ زیورم زیور

بدان دم اندر راندم همی ز دیده سرشگ

دل از هوا رنجور و تن از بلا مضطر

به لون زر شده روی من از غبار نیاز

به رنگ می شده چشم من از خمار سهر

نه بوی مستی در مغز من مگر زان می

نه رنگ هستی در دست من مگر زان زر

رهی چو تیغ کشیده کشیده و تابان

اثر ز سم ستوران بر او به جای گهر

اگر چه تیغ بود آلت بریدن من

همی بریدم آن تیغ را به گام آور

وگر به تیزی گردد بریده چیز از تیغ

ازو همی به درازی بریده گشت نظر

چو آفتاب نهان شد نهان شد از دیده

نیام او شب دیرنده تیره بود مگر

مخوف راهی کز سهم شور و فتنه او

کشید دست نیارست کوهسار و کور

که از جگر جگر من چون خون دل گشته

گهی ز خون دلم خون شده دل اخگر

گهی چو خاک پراکنده دل ز باد بلا

گهم چو پوست ترنجیده دل ز آتش حر

شهاب وار به دنبال دشمنان چو دیو

فرو بریدم صد کوه آسمان پیکر

گهی به کوه شدی هم حدیث من پروین

گهی به دشت شدی هم عنان من صرصر

بسان نقطه موهوم دل ز هول بلا

چو جزء لایتجزا تن از نهیب خطر

ولیک از همه پتیاره ایمن از پی آنک

مدیح صاحب خواندم همی چو حرز زبر

عماد دولت منصور بن سعید که یافت

فلک ز فرش قدر و جهان ز قدرش فر

به باغ انس که رویش چو گل شکفته شود

ز بهر سایل و زایر سعادت آرد بر

به قوت نعم و پشت نعمت اویست

امید یافته بر لشگر نیاز ظفر

کجا سفینه عزمش بر آب حزم نشست

نشایدش مگر از مرکز زمین لنگر

شکوه جاهش گر دیده را شدی محسوس

سپهر و انجم بودی ازو دخان و شرر

ز ماده بودن خورشید را مفاخر تست

که طبع اوست معانی بکر را مادر

ز بهر آنکه به اصل از گیاست خامه او

باصل هم ز گیا یافتند زهر و شکر

به نعت موجز تیغش زمانه را ماند

که بر ولی همه نفع است و برعد و همه ضر

بزرگوار کریما چو طبع تو دریاست

شگفت نیست ز طبع تو گوهر و عنبر

مکارم تو اگر زنده ماند نیست شگفت

که مجلس تو بهشت است و دست تو کوثر

ندید یارد دشمن مصاف جستن تو

اگر چه سازد از روز و شب سپاه و حشر

نکرد یارد بی رای تو ممر و ممار

سپهر زود ممار و نجوم تیز ممر

به حل و عقد همی حکم و امر نافذ تو

رود چو ابر به بحر و رسد باد به بر

اگر نباشد فرمان حزم تو مقبول

ابا کند ز پذیرفتن عرض جوهر

وگر ز عزم و ز حزم تو آفریده شدی

به طبع راجع و مایل نیامدی اختر

بساختند چهار آخشیج دشمن از آن

که رأی تست به حق گشته در میان داور

به چرخ و بحر نیارم تو را صفت کردن

که چرخ با تو زمین است و بحر با تو شمر

ز بهر روی تو خورشید خواستی که شدی

شعاع ذره ش چون نور دیده حس بصر

به روز بخشش تو ابر خواستی که شدی

ز بهر جود کف تو چو قطره های درر

بهی ز خلق و هم از خلقی و عجب نبود

که هم ز گوهر دارند افسر گوهر

به نعمت تو که تا غایبم ز مجلس تو

نکرد در دل من شادی خلاص اثر

ببند گو در عمرم زمانه را چو نعم

نمی گشاید از مجلس تو بر من در

در آب و آذرم از چشم و دل به روز و به شب

نه هیچ جای مقام و نه هیچ جای مقر

ولیک مدح و ثنای تو را به خاطر و طبع

چو چندن اندر آبم چو عود بر آذر

ز شوق طلعت و حرص خیال تو هستم

به روز چون حربا و به شب چو نیلوفر

رضا دهی به حقیقت که کارم اندر دل

مگر به سر برم این عمر نازنین به مگر

ز فرق تا به قدم آتشم مرا دریاب

که زود گردد آتش به طبع خاکستر

به مجلس تو ز من نایب این قصیده بس است

که هیچ حاجت ناید به نایب دیگر

نمی توانم خواندنش به نام در یتیم

که عقل و فکرش امروزه مادرست و پدر

ز شرق و غرب ز رایت همی امان خواهد

که هست او را بر طبع و خاطر تو گذر

همیشه تا ماه از قرب و بعد چشمه مهر

گهی چو چفته کمان گردد و گهی چو سپر

زمانه باشد آبستنی به روز و به شب

سپهر باشد بازیگری به خیر و به شر

به پای همت بر فرق آفتاب خرام

به چشم نعمت در روی روزگار نگر

شراب شادی نوش و نوای لهو نیوش

لباس دولت پوش و بساط فخر سپر

ولیت سرو سهی باد سرکشیده به ابر

عدوت سرو مسطح که برنیارد سر

ز دست طبع همیشه به تیغ اره صفت

بریده باد چو ناخن عدوت را حنجر