هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساساتی است که شاعر در مورد زندگی و گذر زمان دارد. او از آتش دل و تنهایی خود گله‌مند است و به یاد می‌آورد که روزی باد صبا با او سخنانی خوش گفته. اما در نهایت، او به واقعیت تلخی اشاره می‌کند که هر کسی که امروز آبرو دارد، فردا ممکن است به خاک سپرده شود و از دنیا برود. این ابیات به تأمل در باب فانی بودن زندگی و ناچیزی آبرو در برابر مرگ اشاره دارد.
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساساتی است که شاعر در مورد زندگی و گذر زمان دارد. او از آتش دل و تنهایی خود گله‌مند است و به یاد می‌آورد که روزی باد صبا با او سخنانی خوش گفته. اما در نهایت، او به واقعیت تلخی اشاره می‌کند که هر کسی که امروز آبرو دارد، فردا ممکن است به خاک سپرده شود و از دنیا برود. این ابیات به تأمل در باب فانی بودن زندگی و ناچیزی آبرو در برابر مرگ اشاره دارد.
هوش مصنوعی: در آتش دل رنج می‌بردم، روزی بادی از سمت صبح با من سخن دلنشینی گفت.
هوش مصنوعی: امروز هر کس که حیثیتی دارد، فردا باید در خاک تیره (قبر) بخوابد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
چشمم ز غمت، به هر عقیقی که بسفت
بر چهره هزار گل ز رازم بشکفت
رازی، که دلم ز جان همی داشت نهفت
اشکم به زبان حال با خلق بگفت
سر سخن دوست نمی‌یارم گفت
در یست گرانبها نمی‌یارم سفت
ترسم که به خواب در بگویم بکسی
شبهاست کزین بیم نمی‌یارم خفت
ای رای تو با ضمیر گردون شد جفت
پیدا بر تو هر چه فلک راست نهفت
مدح چو تویی چو من رهی داند گفت
الماس خرد در سخن داند سفت
تا من بودم بود مرا دولت جفت
وین دولت بیدارم یک روز نخفت
بد گوی مرا طعنه چه بتواند گفت
الماس بابریشم که تواند سفت
گر شیر شود عدو چه پیدا چه نهفت
با شیر بشمشیر سخن باید گفت
آنرا که بگور خفت باید بی‌جفت
با جفت بخان خویش نتواند خفت
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.