نافه چین ز خاک کوی تو زاد
لاله تر ز باغ روی تو زاد
غنچه کز بوی گشت آبستن
عاقبت چون بزاد بوی تو زاد
گر چه از موی کوه کم زاید
کوه غم در دلم ز موی تو زاد
هم به طفلی همه جهان بگرفت
غم دل کاندر آرزوی تو زاد
سوی ما جز وفا نمی زاید
هر جفایی که زاد سوی تو زاد
بنده خسرو به ناخوشی خو کرد
به جز از تو مگو ز خوی تو زاد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر با زیبایی به عشق و دلبستگی خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که همه عناصر زیبا و خوشبو از خاکی که متعلق به معشوق است زاده می‌شوند. لاله و غنچه نیز تحت تأثیر بوی معشوق رشد می‌کنند. در دل شاعر، کوهی از غم وجود دارد که ریشه در عشق او به معشوق دارد و غم‌ها و آرزوهای او به خاطر این عشق به وجود آمده‌اند. تنها وفا و محبت از سوی معشوق می‌تواند به زندگی معنایی بدهد و شاعر به هیچ چیز جز معشوق فکر نمی‌کند. در واقع، او اعلام می‌کند که به جز عشق و خوبی‌های معشوق، هیچ چیز دیگری برای او مهم نیست.
هوش مصنوعی: عطر ناز و زیبایی که از خاک کوی تو برمی‌خیزد، زیباتر از گل‌های سرخ باغ توست.
هوش مصنوعی: غنچه‌ای که به خاطر بوی خوش، آماده شکوفه شدن شده است، وقتی به دنیا بیاید، بوی تو را به همراه خواهد داشت.
هوش مصنوعی: هرچند که از موهای کوه کاسته می‌شود، اما غم در دلم مانند موهای تو روزبه‌روز بیشتر می‌شود.
هوش مصنوعی: غم دل به قدری شدید است که حتی یک کودک نیز می‌تواند همه جهان را در آغوش بگیرد، زیرا در آرزوی تو به دنیا آمده است.
هوش مصنوعی: هر خطایی که از سوی تو نشأت می‌گیرد، تنها به وفا و صداقت در رابطه ما منجر می‌شود.
هوش مصنوعی: من به بدبختی عادت کردم و فقط از تو می‌گویم، زیرا از ویژگی‌های تو جز خوبی نمی‌دانم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.