تا به کی باشد چو نی با ناله دمسازی مرا

سوختم چون عود سعیی کن که بنوازی مرا

تا سرم بر جا بود از پای ننشینم چو شمع

در تبِ غم ز آتش دل گرچه بگدازی مرا

گو بزن تیغم که من قطعاً ندارم سرکشی

با تو می سازم در این ره هرچه می سازی مرا

با سگش تا کی شکایت کردن از من ای رقیب

بی گنه با او چه چندین می دراندازی مرا

گر نه ای گل چون خیالی بلبل باغ توام

شهرت نطق از چه رو شد در خوش آوازی مرا